“ ครับ พี่ไม่อยากให้ใครเข้าหาเรา พี่ใส่ให้ “
คอปเตอร์พูดไปตามที่ใจคิด เพราะว่าถ้าเธอใส่สร้อยเกียร์ของเขา คนจะรู้ทันทีว่าคนตัวเล็กมีเจ้าของแล้ว
“ ขอบคุณที่ให้สร้อยเกียร์กับเน่นะคะ “ โมเน่ยิ้มหวานและขอบคุณเขาที่เขามอบสิ่งนี้ให้กับเธอ
“ ถึงพี่จะยังไม่ได้รักเธอแต่พี่ก็ไม่อยากให้เธอเป็นของใคร ใส่ไว้อย่าถอด “
จากคนตัวเล็กที่ยิ้มหวานดีใจอยู่ในคราวแรก ใบหน้าหวานก็หุบลงทันที คำพูดของคอปเตอร์เหมือนไม้หน้าสามฟาดหน้าเธออย่างจัง
‘ ให้เกียร์แต่ไม่ให้ใจสินะ ‘
โมเน่ได้แต่คิดในใจ ใบหน้าสวยงุดลงและมองไปทางอื่นเพื่อพยายามที่จะไม่มองเขา เพื่อที่น้ำตาจะได้ไม่ไหลออกมาให้อีกคนได้เห็น โมเน่ที่รู้ตัวดีว่าเธอได้หลงรักคนเลี้ยงของเธอไปแล้ว แต่พอเขาพูดว่าไม่ได้รักเธอ ก็ทำให้อดเสียใจไม่ได้
“ เราไปเดินเล่นต่อดีกว่าค่ะ “
โมเน่พยายามที่จะเลือกเดินออกไปเรื่อยๆ เพื่อให้สายลมบรรเทาอาการเจ็บลึกในใจตัวเอง
และคอปเต
