ตอนที่ 12
บรรยากาศรอบตัวของทั้งสองเงียบสงบลง เสียงดนตรีที่บรรเลงเลือนหายไป มีเพียงเสียงคลื่นที่ซัดเข้าหาฝั่งเบาๆ เท่านั้น แสงจันทร์นวลส่องสว่างลงมาบนใบหน้าของทั้งคู่ ราวกับเป็นพยานเงียบๆ ในช่วงเวลาที่ความรู้สึกพิเศษบางอย่างกำลังก่อตัวขึ้นในหัวใจของพวกเขา
“ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง...แล้วมีคุณอยู่ข้างๆ แบบนี้” ธาวินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม ดวงตาคมของเขาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าสวยหวานของเธออย่างลึกซึ้ง ราวกับต้องมนต์สะกด แววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลงใหลอย่างยากจะถอนตัว และเจือไปด้วยความปรารถนาที่ร้อนแรงจนแทบจะแผดเผาคนตรงหน้า
พิมพ์มาดาสบตากับธาวิน ดวงตาคู่สวยของเธอมีประกายระยิบระยับ ราวกับดวงดาวที่ส่องแสงภายใต้แสงจันทร์อ่อนๆ ริมฝีปากบางของเธอคลี่ยิ้มหวานละมุนก่อนจะเอ่ยตอบด้วยเสียงสดใส
“บางที...พรหมลิขิตก็อาจจะมาในรูปแบบที่เราคาดไม่ถึงก็ได้นะคะ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่แฝง
