“ว้าย” ร่างของมาราตีหล่นกระแทกลงในน้ำ หญิงสาวกำลังจะหมดสติก็กลับฟื้นขึ้นมา เพราะแรงของน้ำที่กระเซ็นโดนหน้า
“แค่กๆๆๆ” หญิงสาวสำลักน้ำจนหูตาแดงไปหมด
“นางเป็นของท่าน” สิ้นเสียงของชายฉกรรจ์ดังกล่าวก็เกิดเสียงเฮขึ้นทั่วบริเวณ
“เชลยของข้า” อัฟฟานกระตุกเชือกที่มัดข้อมือหญิงสาว
มาราตีเบิ่งตากว้างทันทีที่เห็นหน้าชีคอัฟฟานแม้เขาจะใช้ผ้าโพกศีรษะปิดหน้าใส่หนวดเครารกรุงรังแต่ดวงตาสีเหล็กคู่นั้นต่างหากเล่าที่เธอจำได้แม่น
“ท่าน”
ดวงตาสวยเบิกกว้าง พบกับด้านหลังที่มียะห์นายืนอยู่ด้วยใบหน้าสงบนิ่ง
นางลอบผ่อนลมหายใจหนักๆ ก่อนออกจากวังได้นำจดหมายฝากอาริฟีนเอาไว้คิดว่าอย่างไรชีคอัฟฟานต้องตามมาทันแน่นอน แม้จะรู้ว่ามีภัยรออยู่ แต่ก็ไม่คิดว่าจะร้ายแรงแทบเอาตัวไม่รอดเช่นนี้
“ปล่อยข้า” มาราตีดิ้นหนีร่างสูงอย่างพยศ
“เรื่องอะไรข้าจะปล่อยเชลยอย่างเจ้า ข้ายิงธนูดอกนั้นถูก ดังนั้นข้าก็สามารถนอนกับเจ้าได้
