“ก็เห็นเจ้าถือเอาไว้แล้วเหม่อลอย ข้าจึงเดาเอาว่าคงเป็นหนุ่มคนไหนให้เจ้ามา”
“ใช่อย่างที่ท่านพูดจริงๆ” มาราตีตอบรับโดยไม่ปิดบัง
“คนรักเจ้ารึ” เขาถามเรื่อยๆ สังเกตปฏิกิริยาของหญิงสาวตรงหน้า
“ถ้าบอกว่าใช่ ท่านจะว่าอย่างไรรึ”
อัฟฟานรู้สึกบอกไม่ถูกเมื่อได้ยินคำพูดของหญิงสาว เขาอยากให้เธอคิดว่าเขาเป็นคนรักเมื่อเห็นหน้าและรู้จัก ไม่ใช่คิดฝันถึงชายหนุ่มคนหนึ่งผ่านผ้าคลุมที่ให้ไว้ต่างหน้า แม้จะดีใจที่เธอชอบ แต่บางส่วนรู้สึกไม่พอใจเช่นกัน
“เจ้าไม่มีสิทธิ์คิดถึงหนุ่มคนใด นอกจากข้า เพราะตอนนี้ทั้งกายและใจของเจ้าเป็นของข้าแต่เพียงผู้เดียว” เขามองเรือนร่างไม่วาง ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “เจ้างดงามมากรตี”
สำนึกตอนนี้ของหญิงสาวคือต้องหนีเขาให้ได้ ไม่เช่นนั้นเธอจะต้องตกเป็นทาสสวาทของเขาอีกยาวนาน
มาราตีก้าวเท้าหนีทันทีที่ได้สติ ยะห์นาคงออกไปจากห้องแล้ว เธอไม่นึกโทษนาง คงเป็นคำสั่งเผด็จการของคนที่ก
