“…ยายเด็กผู้หญิงคนนี้คือคนใช้ประจำตัวของฉัน...ใครหน้าไหนทั้งหญิงและชายกล้ารังแกเธอ...ฉันไอเดน ซาวันเดอร์คนนี้...พร้อมมีเรื่องกับทุกคน...”
“พี่เอริค โทร.มา และบอกว่าให้นายมาคุยให้ได้ ตอนนี้” ไอเดน หันไปส่งสัญญาณกับเพื่อนๆว่าเขาต้องขอตัวกลับบ้านแล้ว ไอเดนวิ่งออกจากสนามไปยังเป้ที่วางไว้ เชือกฟางส่งผ้าขนหนูผืนเล็กให้
ไอเดนรับผ้า สะพายเป้และขยับเดินทันที โดยที่เชือกฟางเดินตามพร้อมกับสะพายเป้ของตน
“ครับพี่...” ไอเดนหยิบโทรศัพท์ต่อสายหาเอริคทันที ช่วงเวลาที่ต่างกันแต่นั้นไม่ใช่ปัญหา
“ไอเดน เลื่อนการเดินทางมาที่ลอนดอนออกไปก่อน”
“เกิดอะไรขึ้น”
“ยัง ยังไม่เกิดขึ้น แต่ไอเดนอยู่ที่นั้นจะปลอดภัยมากกว่า พี่โดนสอดแนมแต่ยังไม่รู้ว่าเป็นใคร”
“ครับ พี่เอาอยู่ใช่มั้ย?”
“แน่นอน แล้วจะบอกอีกทีว่ามาได้เมื่อไหร่ ออ! เชือกฟางทำตามที่พี่ขอร้อง...เข้าใจตรงกันนะ”เอริคย้ำเตือนไอเดนเรื่องเชือกฟาง เพราะทุกคนรู้
