“คุณอาเธอเท่าที่ฉันเห็นครั้งสุดท้ายเมื่อนาทีก่อน ยังหายใจอยู่นะ”
“อื้อ อื้อ อื้อ อื้อ อื้อ อื้อ อื้อ อื้อ อื้อ....” [คุณอาบาดเจ็บเหรอ เจ็บมากมั้ย?]
“ก็ทำให้ได้รู้ว่า ลูส ลูเธอร์มีเลือดสีแดง เหมือนกับคนทั่วๆไป” เมแกนเบิกตากว้างมากขึ้นด้วยความตกใจ
“อื้ออื้อ อื้ออื้ออื้อ อื้ออื้ออื้ออื้ออื้อ....” [โนอาห์ ปล่อยฉันเถอะ ฉันเป็นห่วงคุณอา] ฮือออออ ฮืออออ
ชู่วววววว โนอาห์เป่าปาก และรีบเอามืออุดปากเมแกน กัก เสียงร้องไห้ ถ้าปล่อยให้ยายนี้เสียงดังต่อไป เดี๋ยวพ่อได้โมโหหนักกว่าเดิมอีก
“หยุดร้องนะ! ยายบ้า” เมแกนมองโนอาห์ด้วยดวงตาพร่าเลือน เมื่อดวงตาเธอเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่ยังไหลอยู่
“ฮือออออ อื้ออื้อ อื้อ อื้อ อื้ออื้อ...” [คุณอา จะหาคุณอา] ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ เพราะเมแกนไม่หยุดร้องแถมยังดิ้นรนมากกว่าเดิมอีก โนอาห์จนหนทาง ในที่สุด
พรึ่บ!
! เขาดึงผ้าปิดปากของเมแกนออก และเปลี่ยนจากมือมาเป็น
