“เชื่อแล้ว!...งั้นไปกินที่โต๊ะตรงโน้นแล้วกัน” เชือกฟางพูดและเดินนำไอเดนให้เดินตามเธอมา “จะทำอะไร?...” เชือกฟางขยับแขนหลบมือ ไอเดนที่เขากำลังจะถอดเสื้อคลุมแขนยาวที่เธอสวมอยู่ออก
“ขอดูแผลหน่อย” เชือกฟางมองเข้าไปในตาของไอเดน และเขาก็ล้วงหลอดยาออกมาจากกระเป๋ากางเกง
“เอายามา เดี๋ยวเชือกฟางทาเอง” ไอเดนชักมือหลบทิศทางมือของเชือกฟางที่กำลังยื่นมาดึงหลอดยา
“ถอดเสื้อออก เดี๋ยวทาให้...เป็นคำสั่ง” เชือกฟางได้แต่ถอนหายใจ เพราะถ้าเธอไม่ยอม เที่ยงนี้คงไม่ได้กินข้าวเป็นแน่ เพราะไอเดนมักจะยืนกรานสิ่งที่ตัวเองต้องการได้อย่างเข้มแข็งแบบที่ไม่อ่อนไหวกับอะไรง่ายๆ
ไอเดนทายาให้กับเชือกฟางอย่างเบามือ โดยที่ในใจเก็บความรู้สึกดีใจไว้ที่เชือกฟางไม่ทำตามความต้องการของเชอร์รี่ เพราะถ้าเธอทำแบบนั้น เชื่อเถอะ!เชือกฟางจะเจองานหนักอย่างที่คาดไม่ถึงเลยล่ะ
“คุณย่า...ให้เชือกฟางไปอยู่ที่ประเทศไทยได้มั้ยครับ” ไอเดนย้
