มือหนาลูบไล้ผิวแก้มบางใสอย่างอ่อนโยน ใบหน้าของคนป่วยดูซีดเซียวเหลือเกิน แค่เพียงสองวันเท่านั้นที่เธอป่วย
ชานนรู้ตัวได้ทันทีว่าพลังชีวิตของเค้าหายไป ร่างกายของเค้ามีบาดแผลน้อยมาก แต่แผลในใจกว้างมากเหลือเกิน
"มินนี่จ๋า อย่าทำแบบนี้อีกนะ"
เค้าบอกเธอออกมาทันทีที่ได้อยู่ตามลำพัง พ่อกับแม่ของเค้ากลับไปแล้ว หลังจากเห็นกับตาว่าแฟนเค้าไม่เป็นอะไร คนป่วยออดอ้อนสารพัดจนแม่เค้าน้ำตานองหน้า มินนี่ยิ้มหวานให้กำลังใจทุกคนด้วยซ้ำทั้งที่ตัวเองเป็นคนป่วย "มินนี่ไม่เป็นไรค่ะ หายแล้ว" เธอบอกทุกคนแบบนั้น เพราะไม่อยากให้ท่านทั้งสองกังวลใจ
"มินนี่เห็นแวบเดียว แค่ไม่กี่วินาทีค่ะ แล้วมินนี่ก็รู้ว่ามินนี่ต้องช่วยพี่นนให้ได้ มินนี่จะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรพี่นนได้เด็ดขาด"
เธอดึงมือเค้าขึ้นมาแล้วเอาแนบแก้มตัวเอง
"ก็เลยยอมเจ็บเองหรอมินนี่"
ชานนแย้งขึ้น เธอพยักหน้าตามตรง
"มินนี่ทนไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าเห็นพี่นนเจ็บ "
