เมื่อทุกคนออกไปหมดแล้ว มู่เหลียนเป่าปากเรียกม้าคู่ใจวิ่งมารอที่ริมหน้าต่าง เกาเฉินปรากฎกายขึ้นราวกับผีหลอก
"อะแฮ่ม คุณหนูจะไปที่ใด ฟ้าใกล้มืดแล้ว"
"ไปสูดอากาศริมทะเล"
"ให้พวกข้าด้วยหรือไม่"
"ก็ได้"
เกาเฉินกับเซาเป่ยควบม้าตามมู่เหลียนออกมาด้านนอก ก่อนออกมาเห็นท่านปู่ชะเง้อคอดูหลานสาวปีนกำแพงออกด้านข้างจวน ขี่ม้าออกไปกับผู้คุ้มกัน เห็นผู้คุ้มกันออกไปด้วยก็เบาใจ
ท่านปู่ไม่ได้ว่าอะไรเพราะมัวแต่กระเด้าท่านย่าคากันอยู่ ปล่อยให้หลานสาวหนีไปเที่ยวอีกตามเคย
"คุณหนูขอรับ พวกข้าขอถามหน่อยได้หรือไม่" ผู้ติดตามของมู่เหลียนรู้สึกเป็นห่วงบวกกับอยากสอดรู้สอดเห็น
"อะไรเล่า"
"เมื่อคืนคุณหนูกระเด้าผู้ใดอยู่ในเรือน"
"ชู่ววว พวกเจ้ารู้ได้อย่างไร" มู่เหลียนอยากถีบพวกเขาให้ตกม้าตาย กล้าถามคำถามนี้ได้อย่างไร บัดซบเป็นที่สุด
"พวกข้าฝึกยุทธย่อมต้องหูไว พวกข้าได้ยินคุณหนูเรียกบุรุษในเรือนว่าเหรินอี้ห
