เยว่ชิงก้าวเดินเข้ามาในตำหนักของนางจากหน้าต่างที่นางหลบหนีออกไป นางเห็นว่านางกำนัลในตำหนักหนากันให้วุ่น โดยเฉพาะม่านถัวและกานเม่าที่มีสีหน้าเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด
“พวกเจ้าหาอะไรกันหรือ” เยว่ชิงเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม
“กงจู่ เยว่ชิงกงจู่ พระนางหายไปไหนมาเพคะ ดีที่หวางโฮ่วไม่เสด็จมา ไม่เช่นนั้นหม่อมฉันคงหัวหลุดแน่” ม่านถัวเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงดีใจ ใบหน้าอาบไปด้วยน้ำตา แล้วยังคุกเข่าลงที่พื้นเช่นนางกำลังคนอื่นๆ
“ข้าไปเดินเล่นมา เจ้าจะตื่นตกใจทำไมเล่า” เยว่ชิงเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบประคองม่านถัวและกานเม่าลุกขึ้นยืน
“กงจู่สถานการณ์ในตอนนี้ไม่ควรเสด็จไปไหนคนเดียวนะเพคะ ด้านนอกทัพหยางยังคงตึงอยู่ที่แนวกำแพงเมือง ถึงจะพักรบก็ก็ตามที แต่ไม่ควรเสด็จออกไปเพียงลำพัง ถึงจะอยู่ในวังก็ตามที หม่อมฉันไม่ล่วงรู้ว่าฮัวมู่ฉีจะส่งคนเข้ามาเป็นสายลับในวังหรือไม่” กานเม่าเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจังด้วยความเป็นห่วง
