บทที่ 4 เฉินหยางโหว
390 คำ
หญิงสาวใบหน้างดงามปืนกำแพงออกมาจากตำหนักทางทิศตะวันตก ตรงนั้นมีต้นท้ออยู่ข้างตำหนักที่สูงถึงกำแพง นางปีนต้นไม้ลงมาเพื่อจะแอบไปหนีเที่ยวนอกกำแพงวังเช่นทุกครั้ง นางเห็นทหารเวรยามอยู่มากมายกว่าทุกวัน นางจึงหลบไปใต้พุ่มไม้ ขณะที่เหล่าทหารเดินผ่านมาทางนี้ นางกับเห็นผู้ชายหลายคนไกลๆ แต่งตัวดูแปลกตา กลับเห็นใบหน้าไม่ชัดเจนเสียด้วยซ้ำ
“หรือว่าจะมีทูตเข้ามาในวัง แต่ว่าทหารแคว้นหยางล้อมเมืองหลวงแน่นหนาขนาดนี้ จะมีทูตมาได้อย่างไร” หญิงสาวเอ่ยบอกกับตัวเอง แล้วทอดสายตาไปไกลๆ ก็ไม่เห็นอยู่ดี ขณะที่เขาพ้นผ่านประตูชั้นนอกไปแล้ว
“กงจู่ ท่านมาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร กงจู่อย่าทำเช่นนี้อีกนะเพคะ หม่อมฉันหัวใจจะวาย” เสียงของกานเม่าเอ่ยถามนางด้วยน้ำเสียงโล่งใจที่ได้เจอเยว่ชิงเสียที เยว่ชิงกลับหันไปหานางด้วยสายตาใครรู้
“นั้นใครกันที่เดินออกไปจากประตูวังหลวงของเรา” เยว่ชิงเอ่ยถามกานเม่าโดยไม่สนใจที่กานเม่าพูดแม้แต่น้อย
“ใครหรือเพคะ” กานเม่าเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“ผู้ชายเหล่านั้นที่ก้าวเดินออกไปจากประตูวังหลวง” เยว่ชิงเอ่ยถามแล้วชี้ไปยังผู้ชายสองคนที่ตามหลังชายที่แต่งชุดไม่เหมือนชาวแคว้นอวี้
“เห็นว่าเป็นฮัวมู่ฉี เฉินหยางโหว หวางเย่แคว้นหยาง ที่มาส่งสาส์นด้วยตัวเอง ตอนนี้เขากำลังบุกโจมตีอยู่ที่ประตูเมืองของเราอยู่อย่างไรเล่าเพคะ” กานเม่าเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล
“กานเม่า ฮัวมู่ฉีที่ตีแคว้นตงจนแตกพ่ายแล้วยังเผาแคว้นตง แล้วยังตัดหัวเจ้าแคว้นเสียบหน้าเมืองใช่หรือไหม” เยว่ชิงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“เพคะ เขาคนนี้แหละ” กานเม่าเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง
.........................................
ถ้าเยว่ชิงได้เจอสองแม่ทัพเมื่อใด ต้องเร่าร้อนซาบซ่านแน่นอน อิอิ
อย่าลืม! กดหัวใจ และ เขียนคอมเม้นท์มาพูดคุยกันบ้างน๊า ไรท์จะได้ไม่เหงา
ไรท์ชอบอ่านคอมเม้นท์ของทุกท่าน และพยายามตอบกลับทุกคอมเม้นท์นะจ๊ะ
- ผู้เขียน
