@วันต่อมา
ฉันสะดุ้งตื่นในตอนเช้าของอีกวันแต่ก็ยังไม่เจอกับคุณแดรงและเดาได้ว่าเขาเองก็ยังไม่กลับมาเลยตั้งแต่เมื่อคืน
เขาเป็นแบบนี้ประจำ จนในใจลึกๆ ฉันเองก็รู้สึกน้อยใจ ที่เขาเอาแต่ทำงานจนไม่ค่อยดูแลรักษาสุขภาพตัวเองเลย
“ตื่นแล้วเหรอคะคุณน้ำ”
“อื้อ…วันนี้ตื่นสาย ลำบากแม่นมอีกแล้ว” ฉันบ่นให้ตัวเอง เมื่อคืนฉันอยู่รอคุณแดรงจนดึกดื่นเพราะปกติเขาจะมาตอนดึกๆ แต่นี่ฉันรอจนหลับ แต่เขาก็ยังไม่กลับมา
“ไม่เป็นอะไรค่ะ สีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะคะ รับนมอุ่นๆ สักแก้วมั้ยคะ”
“ก็ดีเหมือนกันค่ะแม่นม”
“เดี๋ยวนมให้แม่บ้านไปอุ่นนมให้นะคะ”
“ขอบคุณมากค่ะ”
ฉันทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้อย่างอ่อนแรง แปลกนะฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยแต่กลับรู้สึกไม่มีแรงซะงั้น
“น้องมินอยู่ที่บ้านหรือเปล่าคะแม่นม”
“อยู่ค่ะคุณน้ำ เจ้ามินมันเลี้ยงคุณหนูน้อยอยู่ค่ะ คุณกรไปทำงาน”
“แสดงกว่าไปด้วยกันกับคุณแดรง”
“ใช่ค่ะ เวลาไปทำงานพี่น้องทั้งสี
