ดวงใจมาร [ 02 ] ซื้อสด
1227 คำ
ปึก!
หญิงสาวเซเกือบล้มเมื่อชนกับใครบางคนที่ตัวใหญ่กว่าเธอมาก ก่อนจะพยายามปรับสายตาเพื่อมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหน้า
“คุณ!” และก็เป็นใครไม่ได้นอกจาแดรงเจ้าของคาสิโนที่น่านน้ำทำงานอยู่
ไม่อยากเจอแต่ก็ต้องมาเจอ น่ารำคาญจริงๆ
“ไง…เจอกันอีกแล้วนะ”
“ขอโทษค่ะ ฉันต้องไปทำงานต่อ” การหลีกเลี่ยงที่จะพบเจอกับผู้ชายคนนี้ดีที่สุด
“เดี๋ยว..”
“….” หญิงสาวหยุดชะงักยืนนิ่ง
“เมื่อวานเธอไม่มาหาฉันหลังเลิกงาน”
“ขอโทษค่ะ ฉันมีเรื่องอื่นจะต้องไปทำอีก ไม่ได้มีเวลามาฟังเรื่องไร้สาระจากคุณ”
“คืนนี้เธอต้องมา”
“ไม่รับปากค่ะ”
ต่อให้รับปากไปเธอก็ไม่มีทางไปหาเขออยู่ดี ถ้ารู้ว่าที่ไหนมันอันตรายก็ไม่มีใครอยากหาเรื่องใส่ตัวหรอก
@เวลาต่อมา
หมับ!
“อ๊ะ!? อะ อะไรเนี่ย ปล่อยฉันนะ! ปล่อยฉัน!”
เพราะมาเฟียหนุ่มรู้ว่าเธอจะต้องหนีกลับอีกตามเคย เลยให้ลูกน้องมาดักรออยู่ที่ทางออกด้านหลัง ก่อนจะอุ้มเธอกลับเข้าไปในห้องทำงานของเจ้านาย
“เธอไม่ทำตามคำพูด” มาเฟียหนุ่มเอ่ยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก พร้อมกับเดินเข้ามาหาหญิงสาวอย่างช้าๆ ทำให้เธอต้องถอยรูดจนติดกับกำแพงห้อง
“จ…จะทำอะไร!?”
“ฉันไม่ชอบคนผิดสัญญา”
“แต่ฉันไม่ได้สัญญากับคุณตั้งแต่แรก”
“แต่เราตกลงกันแล้ว”
“ฉันไม่ได้ตกลง”
ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรเธอก็จะปฏิเสธทุกคำ เพราะเธอไม่ได้สัญญาไม่ได้ตกลงอะไรกับแดรงทั้งนั้น ทุกอย่างเขาพูดเองเออเองทั้งหมดไม่เกี่ยวกับเธอ
“เธอต้องอยู่ที่นี่ ถ้าฉันไม่อนุญาตเธอก็ออกไปไม่ได้”
“….”
ลูกน้องได้ล็อคห้องเอาไว้แล้ว แต่ต่อให้เธอออกไปจากห้องนี้ได้ก็ไม่รอดจากลูกน้องที่ประจำอยู่รอบๆ อยู่ดี
“ฉันยื่นข้อเสนอให้เธอสารพัด แต่เธอกลับไม่สนใจ หรือว่าเธอจะต้องเห็นเงินก่อน?”
“….” เธอไม่ได้ต้องการเงินเพราะเธอเองก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรทั้งนั้น
“ฉันซื้อสด เธอเอากับฉันที่นี่เสร็จแล้วก็เอาเงินไป ไม่เห็นจะยากตรงไหนเลย” มาเฟียหนุ่มหันหลังเดินกลับไปหยิบเงินปึกใหญ่ออกมาสามปึกราวๆ สามแสน
“ต่อให้คุณเอาเงินหลักล้านมาวางตรงหน้าฉันก็ไม่ขายศักดิ์ศรีของตัวเอง”
“แน่ใจเหรอว่าจะไม่เอา เงินนี่สามารถทำให้เธอสบายโดยไม่ต้องทำงานไปหลายเดือนเลยนะ”
“ไม่ค่ะ”
“ฮึ…เธอนี่เป็นผู้หญิงที่ฉันไม่เคยเจอมาก่อนเลย”
“คุณอาจจะใช้เงินซื้อของที่อยากได้จนติดเป็นนิสัย จนลืมไปว่าเงินของคุณก็ไม่สามารถซื้อทุกอย่างได้ โดยเฉพาะผู้หญิงอย่างฉัน และฉันก็เชื่อว่ายังมีผู้หญิงอีกเยอะที่ไม่สนใจเงินของคุณ”
“…..”
“และฉันก็ยังยืนยันคำเดิมว่าฉันไม่ขายศักดิ์ศรีตัวเองแลกกับเงิน คุณจะเลิกตามตื๊อเรื่องนี้กับฉันได้หรือยัง?”
“ถ้าอย่างนั้นเธอก็ไม่ต้องออกจากที่นี่ ฉันจะขังเธอเอาไว้จนกว่าเธอจะยอมเป็นของฉัน”
“นี่คุณ!!”
“ฉันมีทางเลือกให้เธอได้เท่านี้ ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับตัวของเธอเองนะ”
“แต่ฉันต้องกลับบ้าน ฉันมีงานที่จะต้องทำต่อ ฉันมีครอบครัวที่ต้องดูแล คุณจะมาขังฉันไว้ที่นี่ไม่ได้!” น่านน้ำเปรียบเสมือนหัวหน้าครอบครัวตั้งแต่ที่พ่อของเธอจากโลกนี้ไป แม่ก็ออกทำงานไม่ได้เพราะร่างกายไม่แข็งแรงบวกกับต้องคอยดูแลน้องชายที่เป็นเด็กพิการช่วยเหลือตัวเองไม่ได้
“….”
“ฉันขอร้องนะคุณถ้าคุณอยากได้คุณก็ไปซื้อคนอื่นเอา คนที่เค้าอยากได้เงินของคุณ ฉันไม่ได้เดือดร้อนอะไรและฉันก็ไม่ได้อยากได้เงินเยอะมากมายขนาดนั้นด้วย ฉันต้องกลับบ้านฉันมีครอบครัวที่ฉันต้องดูแล”
“….”
“โอเค…ถ้าอย่างนั้นคุณก็ต้องให้เวลาฉันคิด ถ้าฉันคิดได้ยังไงแล้วฉันจะมาให้คำตอบกับคุณอีกที”
“เมื่อไหร่?”
“ฉันก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน ฉันจะกลับได้หรือยัง?”
“แล้วฉันจะมั่นใจได้ยังไงว่าเธอจะไม่หนี?”
“ก็คุณเป็นคนบอกเองหนิว่าลูกน้องของคุณมีเยอะแยะ แค่ฉันกระดิกตัวลูกน้องของคุณก็รู้แล้ว จะมากลัวฉันหนีทำไม”
“….”
“ฉันต้องกลับบ้าน จะให้ฉันกลับบ้านได้หรือยัง?”
“อืม…เฮ้ยเปิดประตู”
หญิงสาวรีบเดินออกจากห้องทันทีเมื่อลูกน้องของมาเฟียหนุ่มเปิดประตูให้
“นายจะปล่อยเธอไปจริงๆ เหรอครับ?” เพราะลูกน้องรู้ดีว่าเจ้านายไม่เคยปล่อยผู้หญิงคนไหนถ้าอยากได้ ดั่งคำที่เขาว่า อ้อยเข้าปากช้างแล้วมันจะไม่ยอมคายให้ง่ายๆ
“ส่งคนตามดูเธอไว้”
“ได้ครับ”
@ตัดมาที่หญิงสาว
“ทำโอทีเหรอลูก ทำไมวันนี้กลับช้า” ไม่ว่าเธอจะกลับดึกมากแค่ไหน แม่ของเธอก็จะนั่งรอจนกว่าเธอจะกลับมา
“อ้าวแม่ ดึกป่านนี้แล้วทำไมถึงยังไม่นอนอีก”
“มานั่งรอเราแหละ”
“คราวหน้าแม่เข้านอนเลยนะไม่ต้องมานั่งรอน้ำ แม่ก็รู้ว่าน้ำเลิกงานดึกกว่าจะกลับมาถึงบ้านอีก”
“ก็แม่เป็นห่วง”
“น้ำรู้จ้ะแม่ แต่แม่ก็ต้องรักษาสุขภาพตัวเองด้วยนะ แม่ยิ่งไม่แข็งแรงอยู่”
“หางานอื่นทำไม่ได้เหรอลูก ที่ไม่ต้องกลับดึกแบบนี้แม่เป็นห่วง”
“น้ำออกจากงานแล้วจ้ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปหางานอื่นทำ งานช่วงกลางวันมันหายากจ้ะแม่ จะเข้าบริษัทหรือโรงงานน้ำก็ไม่ชอบ”
ไม่รู้ทำไมงานถึงหายากนัก ถึงหาได้เงินเดือนก็ไม่ได้มากมายอะไรเลย แทบจะไม่พอใช้ต่อเดือนเลยด้วยซ้ำ เธอเลยต้องหางานในช่วงเย็นๆ จนถึงดึกทำควบคู่ไปด้วย
สำหรับเธอไม่มีเงินมันไม่ใช่เรื่องยากหรือลำบากอะไร แต่น้องและแม่ต้องใช้เงินเพื่อจ่ายค่าโรงพยาบาลในการรักษาอาการป่วย
ถึงจะไม่ได้ไปโรงพยาบาลบ่อยแต่ทุกครั้งที่ไปโรงพยาบาลค่าใช้จ่ายก็ค่อนข้างสูง เธอจึงจำเป็นต้องเก็บเงินเอาไว้เพื่อใช้จ่ายส่วนนี้และซื้อของในบ้าน
“น้องเป็นยังไงบ้างจ๊ะแม่ หลับง่ายหรือเปล่า?”
“อืม…หลับง่ายอยู่”
เธอกับน้องอายุห่างกันเกือบสิบกว่าปี แม่ของเธอมีน้องออกมาตอนที่อายุมากแล้ว และก็ไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังท้อง และน้องชายก็ออกมาในสภาพที่ไม่ค่อยสมบูรณ์เท่าไหร่เพราะร่างกายของแม่เธอก็ไม่ได้แข็งแรง
ก็เลยต้องดูแลกันไปจนกว่าใครคนหนึ่งจะตายจากไป และน้องของเธอรู้เรื่องดีทุกอย่างเพียงแต่พิการทางร่างกาย
พิการกายแต่ไม่พิการใจ เธอบอกกับน้องมาตลอด เพื่อไม่ให้น้องต้องคิดมาก
- ผู้เขียน
