หนึ่งเดือนถัดมา
มังกรจะแวะมาหาเธอที่นี่นานๆ ครั้ง เดือนนึงจะมาสักทีนึง เพราะต้องทำงานและต้องทำตัวให้เป็นปกติเพื่อไม่ให้คนที่บ้านและคนในองค์กรสงสัย
มินตราก็เริ่มจะคุ้นชินกับที่นี่แล้ว เธอเริ่มไม่กลัวและชอบออกเดินเล่นตามชายหาด มันเป็นความรู้สึกอีกแบบนึงที่เธอได้รับจากสถานที่นี้ มันสบายตรงที่ไม่มีความวุ่นวายไม่ต้องคอยหวาดระแวงหรือกลัวใคร เพราะทุกคนที่นี่ก็ไม่ได้มีพิษมีภัยอะไร
“อืม…” ขณะที่กำลังเดินเล่นอยู่ริมชายหาดจู่ๆ มินตราก็รู้สึกหน้ามืดพร้อมกับรู้สึกหน้าชาแปลกๆ ซึ่งเธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย แข้งขาก็ดูอ่อนแรงไปหมด “เป็นอะไรไปอีกเนี่ย บ้าจริง”
มินตราบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะเดินกลับเข้าไปนั่งในร่มพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างแรง
“หรือว่าจะกลับมาเป็นไข้อีก” ยายเคยบอกกับเธอเอาไว้ว่าอย่าเดินออกไปตากแดดที่กำลังร้อนจัดๆ เพราะมันจะทำให้เธอรู้สึกหน้ามืดและเป็นลมไปได้ และก็อาจจะทำให้เธอ
