ไม่นานก็มีรถตู้ขับมาจอดใกล้ๆ กับรถของมังกร ก่อนที่จะมีคนเดินลงจากรถหลายคน คนในกลุ่มนั้นบางคนมินตราก็จำหน้าได้เพราะเป็นลูกน้องที่บ้าน แต่คนที่เหลือเหมือนเธอเคยเห็นตอนที่เธอแอบไปทางหลังบ้านพักคืนนั้น
“ไอ้มังกร เป็นไงบ้าง?”
“คะ คุณมังกรถูกยิงค่ะ ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง” มินตรารีบตอบด้วยน้ำเสียงที่ลนลาน
แดรงเดินไปมองดูพี่ชายที่นอนหลับตาอยู่ ก่อนจะย่อตัวนั่งลงข้างๆ แล้วเปิดเสื้อของมังกรดู
“ฮึ! เลิกตอแหลได้แล้วไอ้มังกร”
“ฮึก…คุณพูดอะไรของคุณคะ คุณมังกรถูกยิงตอแหลอะไร?”
“ถามมันเอาเองสิ”
“คุณมังกร..”
“อืม…” เขาลืมตาขึ้นมายิ้มให้มินตราพร้อมกับหยัดตัวลุกขึ้นนั่ง “เฮ้อ…จุกเหมือนกันแฮะ”
“หมายความว่าไง คุณไม่ได้ถูกยิงหรอกเหรอ?”
“ก็ถูกยิงไงเธอก็เห็นกับตา”
“แล้วทำไม?”
“มันใส่เสื้อเกราะไง” แดรงตอบแทน
“คุณโกหกหนูเหรอ?”
“เปล่า…ก็ตอนนั้นฉันจุกอยู่ พูดอะไรได้ที่ไหน จะห้ามเธอก็ไม่ทัน”
“รีบไปกันเถ
