ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนเช้าคริสเตียนก็ยังไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้เมียของเขาคิดมากจนฝันร้ายแบบนั้น ไม่ใช่ว่าเขาไม่ถามเธอ หากแต่เธอไม่ยอมบอกอะไรเขาเลยต่างหาก
“พี่ไปส่งลูกก่อนนะ” คริสเตียนสวมกอดร่างเล็กที่กำลังล้างจานอยู่
“ค่ะ ขับรถดีๆ นะคะ” เธอตอบพร้อมรอยยิ้มเช่นเคย หากแต่รอยยิ้มนั้นดูไม่สดใสเหมือนทุกวัน เหมือนเธอกำลังฝืนยิ้มเพื่อให้เขาสบายใจมากกว่า
“เฮ้อ...” ไอยลดาถอนหายใจออกมาทันทีที่ร่างสูงออกไปจากห้องครัว ความหวาดระแวงเกาะกุมหัวใจอีกครั้ง ไม่ใช่ว่าเธอไม่ไว้ใจเขา แต่ความฝันเมื่อคืนมันสมจริงจนเธอลบมันออกจากหัวไม่ได้เลย
ไอยลดานั่งคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆ ได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงรถขับเคลื่อนมาจอดหน้าร้าน ตามมาด้วยร่างสูงที่คุ้นเคยที่น่าจะอยู่ที่ทำงานมากกว่ามายืนอยู่ตรงนี้
“ลืมอะไรเหรอคะ?”
ไอยลดาลุกจากที่นั่งไปหาร่างสูง เผื่อจะได้ไปหยิบของที่เขาอาจจะลืมไว้ แต่กลับโดนคนตัวโตสวมกอดอย่างไม่ทั
