หลังจากที่ควีนทิ้งเจเดนให้อยู่ในสภาพนั้น เขาก็ตะเกียกตะกายลงไปเอาโทรศัพท์ที่ตกอยู่บนพื้นข้างๆเตียงนอนฝั่งเขาขึ้นมา ก่อนจะกดโทรหาใครบางคน
ใครบางคนที่อยู่ใกล้เขาที่สุดในเวลานี้
กำลังโทรออก เลโอ
(มีอะไร โทรหากูแต่เช้าเลย)
“มึงอยู่ไหน?”
(กูก็อยู่ห้องกูอะดิ มึงมีอะไร?)
“มาช่วยกูหน่อย ตอนนี้เลย”
(ช่วย? ช่วยเหี้ยไร?)
“อย่าเพิ่งถามได้ไหม มาก่อน เดี๋ยวกูโทรบอกนิติเตรียมคีย์การ์ดไว้ให้”
(แล้วทำไมมึงไม่เรียกนิติให้ไปช่วยมึงครับ ไอ้คุณเจเดน)
“สรุปมึงจะมาช่วยกูไหม?”
(ไม่ จะนอน)
“ไอ้เลโอ”
(เออ เดี๋ยวกูออกไป)
เดี๋ยวที่แปลว่าหนึ่งชั่วโมง เพราะกว่าเลโอจะขับรถมาถึงคอนโดเจเดนก็เกือบสี่สิบนาทีเข้าไปแล้ว
แกร๊ก!!
แอดดดด!!
บานประตูห้องนอนถูกเปิดเข้ามา ก่อนจะตามมาด้วยร่างสูงโปร่งที่เจเดนโทรตามไปก่อนหน้านี้
“เหี้ย!! ใครทำกับมึงครับเนี่ย”
“อย่าเพิ่งพูดมากไอ้เลโอ รีบๆเปิดลิ้นชักแล้วเอ
