สามสิบนาทีต่อมา
หลังจากที่ยืนเถียงกับไอ้บ้าเจเดนอยู่ตรงโขดหินตั้งนานสองนาน ตอนนี้เราสองคนก็พากันกลับมาที่ห้องพักแล้ว
“ฉันว่านายควรจะไปเปิดห้องของตัวเองรอไอ้พวกนั้นนะ แล้วนายก็ตอบคำถามพวกมันให้ได้ด้วยว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
“กลัวพวกมันจะรู้ความลับของเราสองคนเหรอไง?”
“รู้ก็ดี นายจะได้ไม่ทำอะไรตามใจตัวเองแบบนี้”
นี่ฉันก็ยังไม่รู้เลย ว่าเจเดนมันจะหาข้ออ้างมาตอบไอ้พวกนั้นว่าไง
“เธอลืมอะไรไปหรือเปล่า?”
“ฉันลืมอะไร?”
“ข้อแลกเปลี่ยนของเราสองคนไง”
ข้อนี้ฉันไม่เคยลืมหรอก เพียงแต่ว่าก่อนหน้านี้ฉันไม่อยากทำผิดศิลธรรมก็แค่นั้น แต่ถึงมันจะบอกว่ามันกับผู้หญิงคนนั้นแค่คุยๆกัน แต่ฉันคิดว่ายังไงมันก็ไม่ถูกต้องอยู่ดี
“ฉันว่าเราสองคนควรหยุดได้แล้วเจเดน”
“จะให้หยุดได้ไง ฉันยังเอาเธอไม่คุ้มกับที่ต้องเก็บความลับให้เธอเลย”
“แล้วนายจะทำแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่?”
“แล้วแต่ฉันจะพอใจ”
“งั้นฉันต้องนอนอ้าขาใ
