วันต่อมา
วันนี้เป็นวันที่ลีวายและโมบายต้องไปเข้าค่ายร่วมกิจกรรมของทางมหาวิทยาลัย หลังเตรียมตัวทานข้าวเสร็จทั้งคู่ก็ออกจากบ้านพร้อมกัน
บนรถ
"อย่าเสนอหน้าไปฟ้องพ่อละ ฉันแค่หมั่นไส้ไม่ได้อยากแตะต้องตัวเธอ" ลีวายนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน
"ถ้าพี่ไม่ชอบหนู ก็ต่างคนต่างอยู่สิคะ" โมบายโต้ตอบ
"แต่นี่บ้านฉัน ฉันจะทำอะไรก็ได้ บอกให้รู้ว่าไว้เพราะผู้หญิงน่ารังเกียจอย่างเธอไม่ได้มีค่าพอให้เหลียวตาแล!"
"คิดว่ารังเกียจคนเดียวเหรอคะ หนูเองก็รังเกียจพี่เหมือนกันนั่นแหละ! ปั๊ดโธ่"
"ไม่มีใครน่ารังเกียจไปมากกว่าแม่เธอแล้ว แขนขาก็มีครบงานดีๆ ไม่รู้จักหาทำ มาเลือกขาย..ของต่ำ!"
ราวกับมีของหนักฟาดลงมาที่ใบหน้าของโมบาย ทำเอารู้สึกชาวาบเจ็บปวดขึ้นอย่างรวดเร็ว เธอจุกจนพูดอะไรไม่ออก หยดน้ำใสๆ ไหลรินลงมาเอ่อแก้ม คำพูดนี้ทั้งรุนแรงและใจร้ายเกินกว่าที่จิตใจของสาวตัวเล็กๆ จะทนรับได้ไหว
"ร้องไห้เพื่อ?" เขา
