"โมบายปวดท้องจะพาไปห้องพยาบาล อย่ามาหาเรื่องดีกว่าลีวาย" ตอนนี้โซนเป็นห่วงโมบายยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น
"อย่ามายุ่งกับคนของกู...หมายถึงคนบ้านกู!!"
"เฮ้ยไอ้ลีวาย!"
"เอามานี่! กูบอกให้ปล่อยไงไอ้โซน"
ลีวายคว้าตัวเล็กไว้ในอ้อมกอดพยายามแย่งมาที่ตัวเอง แต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมปล่อย จึงเกิดการฉุดกระชากลาก
"โอ๊ยยย" โมบายร้องท้วง
"ลีวายปล่อยเถอะโมบายเจ็บแล้ว" โซนขอร้อง
"กูบอกว่าอย่าเสือกไง!" ลีวายตะคอก
"พอค่ะ วางหนูลงเถอะ" หมดความอดทนโมบายก็ไม่อยากขอความช่วยเหลือจากใครแล้ว
"ปล่อยลีวายไปเถอะไอ้โซน โมบายเป็นเด็กบ้านมันนะ" ไมค์พูดขึ้นเสียงเรียบไม่ได้ตั้งใจจะเข้าข้างลีวาย แต่สิ่งที่พูดมามันคือความจริง ยังไงซะโมบายก็อยู่ในความดูแลของลีวายตามคำสั่งของคนเป็นพ่ออยู่ดี
โซนชะงักไปครู่หนึ่ง ลีวายจึงใช้จังหวะนี้แย่งโมบายมารีบพาไปที่ห้องพยาบาล ภายใต้ใบหน้าที่ดูโกรธเกรี้ยว แต่ใครจะหยั่งรู้ได้ว่าภายในใจลึกๆ นั้นก
