“อีธาน...” หญิงสาวเผลอครางออกมาและเจ็บแปลบในอก “ปล่อยฉันเถอะนะคะ อย่าทำอย่างนี้ คุณทำอย่างนี้ไม่ได้”
“ผมมีสิทธิ์...จีน...คุณก็รู้ว่าผมมีสิทธิ์...ทุกอย่างในตัวคุณ”
คำพูดนั้นแม้จะเอาแต่ใจทว่าในน้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยความเว้าวอนจนหญิงสาวแทบจะละลายกลายเป็นน้ำผึ้งเหลวเมื่อทั้งปากและปลายจมูกของเขารุกรานไปทั่วใบหน้าหวาน อีธานไม่ยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ แม้แต่ตัวของเขาเองตอนนี้เหมือนถูกมัดด้วยสายโซ่เส้นใหญ่ มันเป็นตรวนแห่งความเสน่หาที่ทำให้เขาแทบคลั่ง เขาไม่ยอมเอ่ยออกมาว่าคิดถึงชาคริยาขนาดไหนแต่มือของเขา ริมฝีปากและปลายลิ้นที่ซอกไซ้ไปทั่วร่างน้อยคือสิ่งยืนยันถึงความเก็บกลั้นที่พังทลาย
ชาคริยาไม่อยากโอนอ่อนตามเขา เธอนึกถึงคำพูดของนาธาเนียลแต่ร่างกายของเธอกลับต่อต้านหัวใจตัวเอง ในเมื่อเธอก็คิดถึงอีธานตลอดเวลาแต่กลับต้องแสดงออกประหนึ่งว่าไม่เห็นเขาในสายตาเพราะกลัวว่าตัวเองจะเสียใจ ซึ่งมันต้องเกิดขึ้
