“ถะ...ถ้าหนูไม่ใช่ลูกแม่ ฮึก!....แล้วหนูเป็นลูกของใคร”
“ก็ลูกอีนังขี้โรค ที่ชิงตายห่าไปก่อนที่แกจะได้เรียกมันว่าแม่น่ะสิ”
“หยุดนะคะ! พวกคุณจะทำอะไรคุณหนู” ยังไม่ทันที่ผู้หญิงคนนั้นจะเล่าต่อ เสียงกระวีกระวาดของพี่ชื่นดังขึ้นจากทางประตู เธอปรี่เข้ามาหมายจะช่วยฉันแต่กลับถูกแม่หยิบปืนขึ้นมาเล็งไปยังตัวเธอซะก่อน
“ถ้าไม่อยากตาย ก็อย่ามาแส่ ออกไป!!”
“ว้าย!! คุณมล อย่าทำแบบนี้นะคะ”
“พี่ชื่นช่วยมิด้วย”
เพียะ!
“โอ๊ย!” ฝ่ามือหนักๆ ของแม่ฟาดลงที่ใบหน้าเล็กของฉัน จนหน้าหันไปอีกทาง สัมผัสได้ถึงเลือดรสฝาดที่คละคลุ้งอยู่เต็มสองกระพุ้งแก้ม
“กูบอกให้ออกไป”
ปัง!!
“กรี๊ดดดด!!” พี่ชื่นตกใจวิ่งหนีออกไป เมื่อแม่ลั่นไกรปืนใส่เธอ โดยที่ฉันเองก็ไม่รู้ว่าลูกกระสุนโดนตัวเธอหรือไม่
“จัดการอีนี่ซะ!”
“ขออนุญาตนะครับที่รัก” ไอ้ภาสกรที่เงียบอยู่นาน แสยะยิ้มร้ายพร้อมกับเลื่อนมือของมันลงไปกระตุกปมเสื้อคลุมของฉัน
