สักพักต่อมา
“มะ...มองอะไรคะ” มิราถามด้วยความสงสัย หลังจากผมขับรถออกมาจากบริษัทของเธอได้สักพัก ซึ่งหลังจากที่เธอขึ้นรถมาจนถึงตอนนี้เธอก็ไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย
เป็นผมที่ปรายตามองเธออยู่เป็นระยะๆ สลับกับมองกระจกฝั่งซ้าย ผู้หญิงเป็นแบบนี้ทุกคนมั้ย เวลาที่มีอะไรไม่พอใจก็จะนั่งหน้าบูดบึ้งไม่สบอารมณ์ แถมยังหาเรื่องปวดหัวให้รัวๆ อีก
“เปล่านะ พี่มองกระจกรถฝั่งซ้ายต่างหาก”
“….เอ๊า!” สีหน้าเธอเหมือนเสียเซลล์ไปเล็กน้อย เธอยกเรียวแขนเล็กตวัดขึ้นกอดอกตัวเองด้วยท่าทางกระเง้ากระงอด ใบหน้าหวานเปลี่ยนเป็นงอง้ำเบือนหน้าไปทางกระจกข้าง
แต่แล้วเธอก็ต้องหงุดหงิดมากขึ้นกว่าเดิม เมื่อท้องแบนราบของเธอดันร้องโอดโอยขึ้นมาขายขี้หน้าด้วยความหิว ดูเหมือนจะทำให้เสียฟอร์มคูณสองไปอีก ผมจะแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องก็ไม่ได้ เพราะเผลอหลุดขำใส่เธอไปแล้ว
“ฮึ...หิวใช่มั้ย”
“มะ...”
“ไม่ปฏิเสธ”
“จิ๊!”
“หิวก็บอก อยากกินอะไรเด
