“ลุงเดฟเป็นอะไรคะ!” พราวตกใจหลังจากอีกฝ่ายจูบลงบนแก้มเบาๆ เสร็จก็ซบหน้าลงบนบ่าของเธออย่างดูอ่อนล้า
“คงจะไม่ได้พักผ่อนมาหลายวัน บวกกับดื่มไปเมื่อกี้ลุงเลยมึนๆ นะ”
“ทำไมต้องหักโหมขนาดนั้นด้วยคะ แม่พราวบอกว่าลุงเดฟรวยมาก ๆ เงินก็มีตั้งเยอะแยะแล้วทำไมต้องทรมานตัวเองตายไปจะไม่ได้ใช้นะคะเงินน่ะ”
“แช่งลุงเหรอตัวเล็ก” เดฟอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปลูบแก้มนุ่มเบาๆ
“เปล่านะคะแต่ถ้าลุงเดฟยังทำแบบนี้ ไม่นานจะตายเร็วค่ะ แม่นิชาก็ชอบบ่นพ่อแบบนี้”
“แต่นั่นเพราะพ่อกับแม่ของหนูพราวแต่งงานกันแล้วที่พูดแบบนั้นเพราะอยากเตือนคนที่รัก แล้วเหตุผลของพราวล่ะทำไมถึงอยากพูดกับลุงแบบนี้” เดฟสบตาพูด
“เอ่อ...คือว่า”
พราวอึกอักขึ้นมาจะให้เธอพูดได้ยังไงกันล่ะว่าตอนนี้เธอกำลังมีใจให้เพื่อนพ่อคนนี้แล้ว ทำไมกันนะปกติแล้วเธอก็ไม่ใช่คนใจง่ายแต่ทำไมพอเป็นคนตรงหน้าถึงยอมไปซะทุกอย่าง
“ทำไมไม่ตอบละครับเด็กดี” เดฟยิ้มกริ่มอย่
