พราวที่กำลังอยู่ในห้วงนิทราอันแสนหวานค่อยๆ ลืมตาตื่น ขึ้นเมื่อรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวบางอย่างข้างๆ ตัวเอง
“ลุงเดฟจะไปไหนคะ” พราวถามและมองไปยังร่างสูงที่กำลังเดินออกจากห้อง
“ลุงทำให้หนูตื่นเหรอ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” เดฟเดินกลับนั่งลงบนเตียงข้างๆ
พราว
“ไม่ค่ะ” พราวพอได้ยินคำว่าเจ็บตรงไหนหรือเปล่า ก็ทำให้เธออดนึกถึงเรื่องเมื่อคืนไม่ได้
“นอนต่อไหม เดี๋ยวลุงให้คนเอาอาหารเช้าขึ้นมาให้ข้างบน”
“ไม่นอนต่อได้ไหมคะ พราวขอลงไปกินข้างล่างดีกว่า”
“เดินได้เหรอเรา” เดฟเลิกคิ้วถามกวนๆ ทำเอาพราวแก้มแดงระเรื่อขึ้น
“เดินได้สิคะ แค่นี้เองแล้วก็จะไปมหาลัยด้วยต้องไปดูว่าพรุ่งนี้จะออกตารางสอบตรงไหน”
แค่นี้งั้นเหรอปากเธอก็พูดไปแบบนั้นแหละเมื่อคืนเจ็บแทบตาย
“ไม่ต้องไป ลุงให้หัวหน้าพ่อบ้านโทรบอกทางมหาลัยแล้วว่าวันนี้หนูลาป่วย”
“ได้ไงคะพราวสบายดี ถ้าเกิดไม่ไปแล้วสอบไม่ผ่านจะทำไง”
“เดี๋ยวลุงติวให้เอง ลุงคิดค
