คลั่งรักคุณลุงมาเฟีย

คลั่งรักคุณลุง : หนีจากกรงทอง

2 อาทิตย์ต่อมา

"เฮ้อ~"

เป็นอีกครั้งที่พราวต้องถอนหายใจยาว ๆ ในรอบหลายวันมานี้เพราะว่าทั้งเบื่อและก็เหงา มีเพียงเจ้าแบร์เท่านั้นที่อยู่เป็นเพื่อน หลังจากวันนั้นที่ลุงเดฟพาเธอไปซื้อของวันถัดมาเขาก็หายไปเลยนี่ก็สองอาทิตย์ได้แล้ว แม้เธอจะอยากถามว่าลุงเดฟไปไหนแต่ตัวเธอก็ไม่มีสิทธิ์

"โฮ่ง!!"

เสียงเห่าของสุนัขตัวใหญ่ที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ เหมือนคอยเฝ้าระวังให้เธอ พอเห็นว่ามีคนเข้ามาใกล้ก็รีบเห่าทันที ทำเอาคนที่เข้ามาใหม่ถึงกับต้องก้าวขาถอยหลัง

"แบร์ไม่เห่าสิร็อกเป็นคนกันเองนะ เอาละหมอบ"

คำสั่งของพราวทำให้เจ้าหมาสี่ขาปฏิบัติตามทันที แต่สายตาก็จ้องขู่ร็อกไม่วาง

"ดูท่าทางแบร์จะมองผมเป็นศัตรูไปแล้วนะครับ" ร็อกยิ้มแห้ง

"ดูเหมือนเจ้าตัวนี้จะหวงผู้ชายทุกคนที่เข้าใกล้พราว ว่าแต่ร็อกมีอะไรกับพราวหรือเปล่า"

การที่เธอกับเขาพูดกันอบ่างสนทสนมขนาดนี้เพราะหลายวันก่อนเธอรู้สึกว่าการเรียกคุณมันดูห่างเหินจนเกินไป เธอเลยยื่นข้อเสนอให้เขาว่าพวกเราจะมาเป็นเพื่อนกัน แม้ตอนแรกเขาจะปฏิเสธแต่ก็ยอมใจอ่อนเพราะว่าที่นี่เธอไม่มีคนสามารถคุยได้เลยนอกจากร็อกที่วัยใกล้เคียงกัน

"พอดีเห็นว่าพราวนั่งเหงาคนเดียวเลยมาชวนคุยนะ"

"เหงาจริง ๆ นั่นแหละอยู่ที่นี่มาสองอาทิตย์ ไม่ได้ไปข้างนอกเลยเพราะปู่แม็กบอกว่าถ้าจะออกไปต้องได้รับอนุญาตจากลุงเดฟก่อน" พอนึกถึงเรื่องนี้เธอก็รู็สึกโกรธคนสั่งมาไม่ได้ ตัวเองก็ไม่อยู่สักหน่อยจะมาบังคับเธอทำไม เดี๋ยวก็โทรศัพท์ไปฟ้องพ่อกับแม่เลย

"อยากออกไปข้างนอกเหรอ"

"อือ อยากไปเที่ยวบ้างขลุกอยู่แต่บ้านแล้วรู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นบ้า"

"ฮ่า ๆ งั้นคุณพราวอยากไปกับผมไหมครับ"

ร็อกแทบอยากจะกัดลิ้นตัวเองขาดคิดยังไงถึงกล้าเสนอตัวแบบนั้น มันไม่ต่างจากพาคนตรงหน้าหนีและถ้าถูกจับได้เชื่อเลยว่าเขาถูกไล่ออกชัวร์

"ร็อกจะพาพราวออกไปเหรอ"

"เออ ถ้าคุณพราวอยากไปนะ" แต่ถึงจะรู้ว่ามันเสี่ยงถูกไล่ออกเขาก็ยอมเพราะถ้ามันทำให้เธอกลับมาสดใสเหมือนวันแรกที่เขาเจอมันก็คุ้ม

"อยากสิ!! ว่าแต่เราจะไปกันยังไงเหรอร็อก"

"พรุ่งนี้ไหมครับ เพราะว่าตอนกลางวันคุณหัวหน้าพ่อบ้านไม่อยู่ครับ"

เมื่อวันก่อนเขาบังเอิญได้ยินหัวหน้าพ่อบ้านพูดกับคนสนิทของนายท่าน บอกว่าเอาของสำคัญไปให้ที่บริษัทเพราะงั้นการออกไปจากที่นี่โดยพาเธอไปคงไม่ใช่เรื่องยาก

"งั้นดีเลย!!" พราวที่ได้ยินก็ดีใจมาก "พรุ่งนี้เดี๋ยวพราวจะเตรียมตัวรอนะร็อก"

"ครับ"

"เจ้าแบร์ห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใครนะ" พราวหันไปพูดหยอกล้อกับสุนัขตัวโตที่กำลังนอนมองพวกตัวเองอย่างสงสัย เธอคิดว่าเจ้าตัวนี้มันฉลาดพอที่จะเข้าใจแผนการที่เธอวางกับร็อกเพราะอย่างนั้นเลยพูดดักไว้ "เข้าใจไหมตอบก่อน"

"หงิง"

"แบร์" เธอรีบเรียกชื่อซ้ำด้วยน้ำเสียงกดดัน "เข้าใจหรือเปล่า"

"โฮ่ง!!"

เพราะถูกกดดันจากพราวสุนัขตัวใหญ่เลยต้องเห่าตอบรับ

"ถ้าอย่างนั้นผมไปเลยนะครับ"

"เดี๋ยวพราวจะรอนะร็อก"

พอพูดจบร็อกก็เดินออกไปทันที เขาไม่อยากให้หัวหน้าพ่อบ้านสังเกตเห็นก่อน

พราวหลังจากร็อกเดินออกไปก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อส่งข้อความหาเพื่อนสนิทอย่างระสามาถึงที่นี่ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว

ยัยระสาพรุ่งนี้เจอกันหน่อย : พราว

ระสา : ออกมาจากกรงทองได้แล้วเหรอ

พราวรอข้อความประมาณเกือบ 10 นาทีได้ยัยเพื่อนสนิทก็ตอบกลับด้วยข้อความประชดประชัน

ได้แล้ว สรุปจะมาเจอกันไหม : พราว

ระสา : เอาสิที่ห้างxxxนะ ฉันไปทำงานพิเศษที่นั่นนะ

ได้แล้วเจอกัน : พราว

สาเหตุหนึ่งที่เธอหงุดหงิดก็เพราะว่าไม่ได้ออกไปเจอเพื่อนสนิทนี่แหละ ถึงหัวหน้าพ่อบ้านจะบอกว่าให้เธอโทรศัพท์ไปขออนุญาตลุงเดฟ แต่ใครมันจะไปกล้าล่ะขนาดบ้านเขายังไม่ได้กลับก็แปลว่างานยุ่งมาก แล้วถ้าเธอที่เป็นแค่ผู้อาศัยวุ่นวายอีกคงจะอยู่ที่นี่ยากขึ้น เผลอๆถ้าลุงเดฟโทรศัพท์ไปบอกพ่อ เธอมีสิทธิ์ถูกเรียกกลับไปทั้งที่ยังไม่ได้ไปมหาวิทยาลัยเลยสักครั้งแน่

วันถัดมา

ช่วงเช้าของวันในคฤหาสน์ใหญ่ผ่านไปด้วยความปกติของพราวอย่างเช่นทุกวันอ่านหนังสือเล่นกับเจ้าสี่ขา แต่พอถึงบ่ายกว่า ๆ ภารกิจแบบหลบหนีจากบ้านก็เริ่มขึ้น

"พราวต้องแต่งแบบนี้ใช่ไหมร็อก" พราวที่อยู่ในชุดเมดถามคนที่ร่วมแผนการอีกครั้ง

"ใช่ครับ คุณพราวต้องออกไปทั้งชุดนี้ก่อน เอาผ้านี้มัดผมบนหัวไว้ก่อนนะครับเพราะเมดที่นี่ไม่มีใครผมสีดำ ถ้าเกิดบอดี้การ์ดที่อยู่ตรงประตูใหญ่จำได้จะยุ่งครับ"

"ได้" พราวทำตามที่ร็อกบอกอย่างว่าง่าย เธอพยายามเก็บปรอยผมที่ให้เข้าในผ้าโพกหัวมากที่สุด "แบบนี้โอเคหรือยัง"

"ได้ครับ ถ้าอย่างนั้นเราไปกันเลย"

"แล้วเราจะไปรถอะไรกัน"

"รถของคฤหาสน์ รถที่สำหรับพนักงานใช้ซื้อของแบบนี้สะดวกกว่า"

"ได้"

"งั้นคุณพราวรอผมตรงนี้ก่อนนะครับ"

ไม่นานร็อกที่เดินหายออกไปก็กลับมาพร้อมรถกระบะ พราวที่เห็นแบบนั้นก็รีบก้าวขาไปนั่งข้าง ๆ เพื่อไม่ให้ถูกจับได้

"ถ้าเราหลุดด้านบอดี้การ์ดไปได้ก็รอดแล้วครับ"

พราวพยักหน้าอย่างเข้าใจ เธอได้แต่ภาวนาว่าจะไม่ถูกจับได้ก่อนกลับมาที่นี่ ไม่อย่างนั้นเธอคิดว่าเจ้าของคฤหาสน์แห่งนี้คงจะต้องโทรไปบอกพ่อกับแม่ถึงวีรกรรมครั้งนี้แน่ ๆ

"จะไปไหน"

แล้วก็เป็นไปตามที่ร็อกบอก รถที่พวกเธอนั่งมาถูกขวางไว้ด้วยบอดี้การ์ดชุดดำ

"ไปซื้อของให้คุณหนูพราวครับ พอดีคุณหนูพราวอยากทานอาหารไทย" ร็อกตอบออกไปอย่างกระฉับกระเฉง ไม่มีท่าทีอึกอักเพราะเขาซ้อมมาทั้งคืน บอดี้การ์ดพวกนี้ถูกฝึกมาดีมากถ้าทำอะไรให้ดูออกมีหวังถูกจับโยนกลับเข้าไปข้างใน

"แล้วเธอเป็นใคร"

"เป็นเมดที่คุณหัวหน้าพ่อบ้านให้ดูแลคุณหนูพราวครับ"

บอดี้การ์ดลังเลเล็กน้อย พวกเขาได้รับรายงานเรื่องการดูแลแขกคนใหม่ของบ้านก็จริง แต่เรื่องของคนที่อยู่ใกล้ตัวมันไม่มี

"จะไปได้หรือยัง ถ้าเกิดว่าคุณหนูโมโหแล้วเอาไปฟ้องนายท่านพวกนายรับผิดชอบนะ พวกนายเคยได้ยินใช่ไหมว่าแบร์ยอมจำนนต่อคุณหนูคนนี้แล้วคิดดูว่าสุนัขที่โหดขนาดนั้นยังยอมศิโรราบ ต้องโหดขนาดนายท่านเลยนะ...พวกนายไม่เคยเห็นฉันไหม ฉันเนี่ยเห็นบ่อยเวลาเธอโมโหน่ากลัวมาก จริงไหมเธอ!" ร็อกหันไปถามคนข้าง ๆ ที่กำลังทำท่าทางเหมือนพยายามกำลังจะกลั้นขำอยู่

"อือ"

ส่วนพราวกำลังฟังสิ่งที่ร็อกใส่ร้ายตัวเองแล้วก็อดขำไม่ได้ ได้แต่พยักหน้าตอบรับ

"งั้นก็รีบไป" แม้ว่าจะไม่สบายใจเพราะไม่มีหนังสืออนุญาตออกจากคฤหาสน์ของหัวหน้า แต่พวกเขาก็ต้องยอมให้ออกไปเพราะวันนี้หัวหน้าพ่อบ้านไม่อยู่ด้วย

"ขอบคุณนะที่เข้าใจ"

ร็อกได้โอกาสก็รีบเหยียบคันเร่งออกไปทันที ไม่นานพวกเขาก็หลุดออกจากคฤหาสน์ใหญ่พอสมควรก็พากันหัวเราะออกมาพร้อมกันอย่างไม่นัดหมาย

"ฮ่า ๆ ร็อกสิ่งที่พูดเมื่อกี้คือความในใจที่มีต่อพราวใช่ไหม"

"ฮะ ๆ ปะ...ป่าวครับคุณพราว ผมแค่กลัวมันไม่สมจริง" ร็อกที่กำลังหัวเราะอยู่ถึงกับต้องยิ้มแห้งเพราะกลัวว่าเธอจะโกรธกับคำพูดตัวเองเมื่อกี้

"ดูทำหน้าเข้าสิ พราวล้อเล่นขอบคุณนะที่พาออกมา"

พราวหันหน้าไปยิ้มให้เขาด้วยความอ่อนโยน ทำเอาคนมองถึงกับใจเต้นรัว

'ไอ้ร็อกเอ้ย แค่นี้ต่อให้ถูกไล่ออกก็คุ้มแล้ว'