“ธิดาพยายามช่วยเต็มที่แล้วนะคะ ไม่เอ่ยถึงพี่กุลและไม่อยากให้พี่กุลมีชื่อเสียง แต่อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดค่ะ” กุลธิดาพิงร่างไปกับพนักโซฟาราคาแพง มองพี่สาวคนเดียวด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก เธอไม่ได้เกลียดพี่สาวของตัวเองแต่ก็ไม่ได้รักอะไรมากมายเพราะไม่ได้อยู่ด้วยกัน ไม่ค่อยผูกพันกันเหมือนพี่น้องคนอื่น
กุลยาสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายเหงื่อโซมไปทั่วกาย เธอฝันว่ามารดามาหา ก่อนที่ร่างของมารดาจะกลายเป็นร่างของน้องสาวที่โชกไปด้วยเลือดและกำลังร้องไห้ แล้วเสียงของมารดาก็บอกว่าช่วยกุลธิดาด้วย
กุลยาลุกจากเตียง ขยับไปยังกรอบรูปของเธอกับกุลธิดาที่ถ่ายด้วยกันตอนเด็ก ๆ รูปถ่ายตอนโตไม่มี วันนั้นจำได้ว่ากุลธิดาแอบหนีมาหามารดาแต่โดนบิดามาจับกลับไป กุลธิดาร้องไห้ไม่ยอมกลับจึงโดนบิดาตี มารดาไม่อยากให้ลูกสาวคนเล็กโดนตีจึงไม่ยื้อเอาไว้ สายตาของกุลธิดาในวันนั้นเธอยังจำได้ดีมันเต็มไปด้วยความตัดพ้อน้อยใจและหลังจากวันนั้นกุ
