“มากเลยครับ ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วครับ มันคันยิบ ๆ อยู่ที่ปากครับ”
“คันยิบ ๆ อยู่ที่ปากคืออะไรเหรอจ๊ะ” คนพาซื่อเอ่ยถาม อีกทั้งยังต้องตะโกนแข่งกับลมที่พัดมากระทบกับเรือที่แล่นด้วยความเร็วสูง
“ผมหมายถึงคันยิบ ๆ อยากจะบอกนายหัวว่ายังไงนายหญิงก็ต้องกลับมาหานายหัวแน่นอนครับ เพราะว่านายหญิงรักนายหัวสุดหัวใจ” อังคารเฉไฉไปเรื่องอื่น กลัวเมียเจ้านายจะสงสัยเอา
“ฉันผิดเองละจ้ะ คำรักก็ไม่เคยบอกนายหัวของอังคารเลยสักครั้ง”
“เจอกันรอบนี้ก็รีบบอกไปเลยนะครับว่ารัก นายหัวจะได้ใจอ่อน”
“ปกตินายหัวของอังคารโกรธง่ายหายเร็วไหมจ๊ะ”
“ไม่ครับ นายหัวไม่เคยโกรธใคร แต่ถ้าโกรธก็คงไม่เผาผี”
“ตายแล้ว!” คนได้ยินถึงกับยกมือขึ้นทาบอกด้วยความรู้สึกหวาดหวั่นกลัวว่าเขาจะไม่ให้อภัยเธอ
“แต่กับนายหญิง นายหัวไม่ได้โกรธหรอกครับ แค่น้อยใจคิดว่านายหญิงจะไม่รัก ง้อนิดง้อหน่อยเดี๋ยวก็ให้อภัยครับ” อังคารปลอบใจเจ้านายสาว
“ก็ขอให้
