“พี่กุมภ์” กุลยาน้ำตาซึม
“พี่รักกุลและจะดูแลกุลให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้ พี่สัญญาด้วยเกียรติของลูกผู้ชายคนหนึ่ง” กุมภ์จุมพิตหน้าผากนูนเกลี้ยงของเธอเบา ๆ ด้วยความรู้สึกทั้งรักทั้งห่วงใยคนในอ้อมแขนสุดหัวใจ ในขณะที่กุลยาแนบใบหน้าเข้าซบที่อกกว้างด้วยจิตใจเลื่อนลอย
กุลยารู้สึกใจหาย เธอจะทำใจให้จากกุมภ์ไปได้จริงๆ เหรอ คำตอบก็คือไม่ได้ แต่ในเมื่อเธอรับปากน้องสาวไปแล้ว เธอจะผิดคำพูดได้อย่างไรกัน
ตัดสินใจไปแล้วเธอก็ต้องตัดใจให้ได้ ชีวิตคนเราต้องก้าวเดินต่อไป เธอไม่ควรพูดกลับไปกลับมา ยอมเจ็บแต่มันจบ มันก็ดีที่สุดแล้วไม่ใช่เหรอ
พิธีแห่ขบวนขันหมากเกิดขึ้นอีกครั้งหลังจากงานแต่งของนุชรีกับผู้กองชัยชนะไม่กี่วัน บรรดาแม่ ๆ ที่ถึงเหนื่อยกับงานแต่งของลูก ๆ เพียงใด แต่ก็มีความสุขยิ้มจนหน้าบานที่ลูกของตนจะได้เป็นฝั่งเป็นฝากับคนดีที่จะอยู่ดูแลกันไปจนแก่เฒ่า รวมถึงมีทายาทเอาไว้สืบสกุลด้วย
ตอ
