“อุ๊ย! คุณ” กุลยาเบี่ยงหน้าหนีเมื่อรู้ตัวว่าเขาแกล้งหอมแก้มเธอแรง ๆ
“แก้มเมียใครโคตรหอม”
“ขี้ตู่ ฉันยังไม่ได้รับคุณเป็นสามีเสียหน่อย”
“ผมหน้าด้าน รับคุณเป็นเมียแล้ว ยัดเยียดตัวเองเป็นสามีของคุณแล้วด้วย”
“หน้าด้านจริง ๆ นั่นแหละ”
“คุณง่วงหรือยัง” เขาเอ่ยถาม
“ง่วงแล้ว”
“งั้นผมอุ้มไปนอน”
“ว้าย! นี่คุณปล่อยเลยนะ” กุลยาร้องเสียงหลงเมื่อโดนเขาอุ้มไปส่งที่ห้องนอน
“อย่าโวยวายเสียงดังสิ เดี๋ยวยายของคุณตื่นขึ้นมาผมไม่รู้ด้วยนะ”
เขาวางเธอลงบนเตียงหนานุ่ม ก่อนจุมพิตหน้าผากของเธอเบา ๆ กุลยาหลับตาหนี
“ฝันดีนะ” หลังจากประโยคนั้นพอเธอลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องนอนคนเดียว กุลยายกมือขึ้นลูบหน้าผากของตัวเองเบา ๆ ความหวั่นไหวที่เกิดขึ้นทำให้เธอเผลอยิ้มโดยไม่รู้ตัว
คุณยายที่ยืนแอบมองอยู่นานแล้วยิ้มกว้าง ค่อย ๆ เดินเข้าห้องของตัวเองอย่างเงียบเชียบ
คุณยายพิตรสวดมนต์ก่อนจะทิ้งตัวลงนอน ท่าน
