กรามแกร่งขบเข้าหากันจนเป็นสันนูน “ข้าคิดว่ากัวจื่อหลานมันกำลังทรยศข้า ถึงได้แอบเปิดเผยหลักฐานให้เจ้าสงสัยบ่อยๆ”
“จื่อหลานก็ด้วย เขากับท่านร่วมมือกันหลอกข้า”
“เจ้าศิษย์ไม่เอาไหนนั่นเป็นองครักษ์ข้าเอง ที่จริงเจ้านั่นทำงานไม่เคยผิดพลาด แต่มาอยู่ที่นี่ มันคงเอาใจออกห่างข้าแล้ว”
นิ่งเฉย ดวงตาของนางประสานเข้ากับดวงตาของเขา
“แล้วท่านแต่งข้ามาด้วยเหตุใด”
คำถามสั้นๆ ของนางทำให้องค์ชายรองแห่งแคว้นลั่วรู้สึกจุกในอก
เจิ้งอี้เหยียนถอนหายใจเฮือกหนึ่ง “เดิมทีข้าสวมรอยมาเป็นพี่ชาย หน้าตาของเราเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยนยากที่ใครจะจับได้เพราะไม่เคยมีใครรู้เรื่องของเรา แต่นิสัยเราสองคนค่อนข้างแตกต่างกัน ฮูหยินหยางและผู้เฒ่าหยางดูจะเป็นอุปสรรคในการหาตัวคนร้ายของข้า เพราะวันๆ ฮูหยินผู้เฒ่าก็เร่งรัดให้หยางต้าหลงเอาแต่มีลูก นางบอกว่าหากหยางต้าหลงแต่งงานแล้วจะย้ายไปอยู่บ้านบนเขา...”
“ท่านจึงเลือกสตรีโง่งมหนึ่ง
