เจิ้งอี้เหยียนร้อนใจหลังจากเขาล่วงหน้าไปก่อนเพราะส่งพิราบสื่อสารเรียกตัวสองแม่ทัพคนสนิทให้มาคอยที่ตำบลซูเหวินห่างจากนี้ไปราวยี่สิบลี้เพื่อร่วมกันวางแผนจนเขาทำธุระเสร็จยังไม่เห็นรถม้าไปถึง
เขาคอยอยู่ที่จุดนัดพบนานแล้วจึงย้อนกลับมาดูด้วยเส้นทางลัด
พอรถม้าหยุดที่ชายป่า ร่างอ้อนแอ้นก้าวลงจากรถม้าอย่างรวดเร็ว แล้วถลกชายกระโปรงขึ้นก่อนจะวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต เส้นทางนี้นางไม่เคยรู้จักมาก่อน ไม่รู้ว่าต้องวิ่งไปทิศทางใด แต่เวลานี้นางไม่อยากเจอหน้าไอ้คนใจร้ายอีก ต่อให้หลงตายในป่าก็ยังดีกว่าหลงกลคนเจ้าเล่ห์ ร่างบางยังคงสั่นเทิ้มด้วยความโกรธ หลอกกินเต้าหู้นางไม่พอ ลักพาตัวนางอีก
ทว่าเท้าเล็กๆ ที่วิ่งหนีผ่านพื้นดินแห้งแข็งทั้งที่วิ่งสุดฝีเท้าแล้วแต่ไปได้ไม่ไกลนัก ลู่เฟิงอาชาไนยตัวโปรดนำเจ้าของมันควบทะยานตามมาทัน เท้าหลังของมันเตะฝุ่นจนฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณที่ย่ำผ่าน
“คิดว่าหนีข้าพ้นหรือ”
ฮุ่ยช
