“องค์หญิงทอดพระเนตรดูสิเพคะมี่เฟิงบินกันให้ว่อนภายในตำหนัก บุกมาถึงห้องบรรทมอย่างนี้ใช้ได้แล้วหรือ”
ฮุ่ยชิงชี้นิ้วไปยังมี่เฟิงตัวน้อยที่กำลังบินเข้ามา พวกมันบินพาดผ่านหน้านางไป มันช่างรู้ใจนางนัก
‘ข้าจะยกต้นท้อให้เจ้าต้นหนึ่งเลย’
“มี่เฟิง จริงด้วย เอามันออกไปอย่าให้มันเข้าใกล้ข้า” องค์หญิงถลึงตาใส่พวกนางกำนัล “พวกโง่งมเจ้ายืนดูอะไรกันอยู่รีบหาอะไรมาไล่มี่เฟิงสิ”
มี่เฟิงตัวนั้นบินตรงเข้าไปหาองค์หญิงโต้วเฟยเซียน เพราะองค์หญิงชื่นชอบเครื่องหอมที่ปรุงจากดอกกุ้ยฮวา มี่เฟิงเองก็ชอบจึงบินวนรอบๆ ด้วยความกลัวองค์หญิงจึงถอยหลังหนีเกรงว่ามี่เฟิงตัวน้อยจะต่อยนาง สองนางกำนัลขององค์หญิงรีบลนลานหาสิ่งของหวังจะมาไล่
ทว่าช้าไปฮุ่ยชิงย่ำเดินไปข้างหน้าอย่างมั่นคงทุกฝีก้าว “มี่เฟิงตัวดี เจ้าชะตาขาดวันนี้แล้ว”
“เพียะ!!”
โต้วเฟยเซียนกรีดร้องด้วยความตกใจ มี่เฟิงตัวดีบินหนีไปแล้ว แต่แก้มซ้ายและขวาขาวเนีย
