เจิ้งอี้เหยียนกระดิกนิ้วบอกให้นางกำนัลรีบวางอาหารจานพิเศษลงตรงกลาง “ก็เนื้อที่องค์หญิงนำมา ข้าขอเพ่ยเพ่ยเจ้าแล้ว เจ้าให้ข้า ข้าเลยส่งมันไปที่ห้องเครื่อง”
ฮุ่ยชิงที่นังฟังอยู่พยายามกลั้นเสียงหัวเราะ แล้วมองพระสวามีของนางด้วยหางตา
‘คนเจ้าเล่ห์ ร้ายกาจนัก’
ดวงตาคู่งามมองผ่านมาถึงองค์หญิง
‘ช่างน่าสงสารนัก’
ตะเกียบทองคำตกลงกระแทกพื้น พร้อมกับเสียงกรีดร้องขององค์หญิงผู้เลอโฉม เพ่ยเพ่ย เป็นสัตว์เลี้ยงแสนรักของนาง นางนำมันไปทุกที่แม้เวลานอนก็ให้มันนอนร่วมเตียง แต่เวลานี้ในจานใบใหญ่กลางโต๊ะอาหาร
“ไม่จริง ไม่จริง ท่านส่งเพ่ยเพ่ยไปห้องเครื่อง องค์ชายรองเจิ้งอี้เหยียน จิตใจท่านทำด้วยอะไร”
เพ่ยเพ่ยที่นางรักนอนเปื่อยอยู่ในจาน มันถูกตุ๋นจนเปื่อยยุ่ย นางไม่อาจทนมองภาพบาดตาได้อีก
“คนที่วังเหิงเยว่เป็นปีศาจกันหมดแล้ว พวกเจ้ากินเพ่ยเพ่ยของข้า ไอ้พวกคนเถื่อน”
แม้โต้วเฟยเซียนจะเคยรู้มาบ้างว่ามีคนกิ
