“ไม่ พวกเราไม่กลับ” หนึ่งในสองคนที่มีท่าทางดุดันพูดขึ้น มันซุ่มดูมาหลายวันแล้วว่าหยางต้าหลงไม่อยู่ กัวจื่อหลานเพิ่งออกไป วันนี้เป็นทางสะดวกของพวกมัน จะเรียกพวกมันว่าหมาลอบกัดก็ได้แต่อย่างไรวันนี้ต้องทำให้สำนักคุ้มภัยเป่าจินจงเสียชื่อให้ได้
“ข้าบอกให้กลับไปอย่างไรล่ะ” พ่อบ้านเฉิงมีวิทยายุทธ์อยู่ไม่น้อย ถลึงตาไล่กลับไปอย่างไม่ไว้หน้า ใบหน้ากระด้าง ดวงตาแฝงแววสังหารเต็มเปี่ยมเช่นนี้หรือที่อยากจะมาฝากตัวเป็นศิษย์ในสำนักคุ้มภัย เฉิงซือก่อนจะมาเป็นพ่อบ้านใหญ่นั้นได้ผ่านประสบการณ์จากการตระเวนยุทธภพกับท่านประมุขหยางคนก่อนมาหลายปี แค่มองคนแวบเดียวก็ทะลุปรุโปร่งแล้ว
“ตอนนี้สำนักคุ้มภัยไม่รับคน พวกเจ้ากลับไปเถอะ” พ่อบ้านเฉิงไม่อยากมีเรื่องในขณะที่หยางต้าหลงไม่อยู่จึงตัดบทโบกมือไล่ จะหันหลังกลับ แต่เสียงหนึ่งในสองคนก็ดังขึ้นอีก เสียงนั้นกระโชกราวกับไม่ยอมให้เรื่องจบลงด้วยดี
“เหตุใดจึงไม่รับพวกเราเป
