ยาที่นางบอกว่าเป็นยาแก้พิษก็ไม่ใช่ยาแก้พิษอะไร เพราะสิ่งที่สองคนนั้นเป็นอยู่มิใช่พิษหากแต่เป็นอาการเกร็งชาทั่วไปไม่นานก็หายเอง ดังนั้นก็ไม่ต้องใช้ยา แต่นางต้องการเล่นละครให้จบอย่างแนบเนียนเลยให้ยาแก้แมลงสัตว์กัดต่อยที่คิดสูตรได้สำเร็จแล้วไปแทน
พอดีกับที่กัวจื่อหลานกลับจากงานคุ้มภัยเดินหน้ายุ่งยากเข้ามาพอดี เขาเห็นชายแปลกหน้าสองคนวิ่งออกไปจากสำนักคุ้มภัย จิตใจจมดิ่งเป็นห่วงฮุ่ยชิง
“ฮูหยินน้อยเกิดเรื่องอะไรขึ้น” กัวจื่อหลานระงับความเป็นห่วงไว้ไม่ได้ร้องถามออกไป เขามองหน้าเหล่าศิษย์ในสำนักก็ไม่มีใครตอบ ทุกคนทำสีหน้าแปลกประหลาดคล้ายจะยิ้มก็ไม่ได้จะหัวเราะก็หัวเราะไม่ออก
ในที่สุดกัวจื่อหลานก็ค่อยคลายปมคิ้วที่ขมวดออก อย่างน้อยสีหน้าพวกศิษย์ก็ไม่ได้ย่ำแย่ แสดงว่าไม่มีเรื่องร้ายแรง “ฮูหยินน้อยท่านโปรดบอกข้าน้อยด้วย ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่”
“พี่จื่อหลานไม่มีอะไรหรอก ท่านไม่ต้องเป็นห่วงฮูหย
