หลังจากที่เริ่มดึกมือปลาหมึกของน้ำอิงเริ่มทำงานหนักขึ้นจนควบคุมให้อยู่เฉยไม่ได้แล้ว นธีเลยหันไปคุยกับแฟนสาวที่เขาตั้งใจมอมเธอตั้งแต่แรก
ใบหน้าหล่อเหลาก้มกระซิบเบา ๆ ข้างหูคนซึ่งกำลังเมาได้ที่
“ออกไปข้างนอกกันไหม ?”
“ไปไหน...”
“เดี๋ยวก็รู้” นิ่งอยู่ซักครู่ตามประสาคนเมาที่รับรู้เชื่องช้าศีรษะเล็กก็พยักหน้าหงึกหงัก เขาจึงหันไปพูดกับเพื่อนทันที “เฮ้ย...เดี๋ยวกูมานะ”
“ไปไหนวะ ไอ้พวกมีเมียนี่เป็นอะไรนักหนา เมื่อกี้ไอ้เจก็พึ่งลากเจ้ไป”
“บอกว่าเดี๋ยวมาก็คือเดี๋ยวมา”
พูดแค่นั้นแขนยาวก็ดึงน้ำอิงให้ลุกขึ้นยืนแล้วจูงผ่านคนจำนวนไม่มากไม่น้อยไปยังที่ที่หนึ่ง
“เอ๊ะ !” เมื่อเดินลงบันไดมาเรื่อย ๆ น้ำอิงก็จำได้ราง ๆ ว่าทางนี้มัน...
ยังไม่ทันจะได้เอ่ยถามอะไรมือหนาก็ผลักเข้าไปที่ประตูซึ่งกลืนไปกับกำแพงจนเจอห้องเก็บของห้องเดิม จำได้แม่นว่าเคยวิ่งหนีตำรวจเข้ามาหลบในนี้ตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน
“จำได้ไหม”
