“มีอะไรกินบ้างคะแม่”
เสียงสดใสเอ่ยขึ้นเมื่อลงมายังห้องทานอาหารที่หอมฉุยไปด้วยกลิ่นของกับข้าวกับปลาที่ผู้เป็นแม่เตรียมไว้ให้เป็นกิจวัตร
จีรพรหันมองคุณหนูของบ้านที่สดใสร่าเริงลงมาจากชั้นบนแล้วก็นึกหมั่นไส้ สร้างวีรกรรมไว้ใหญ่โตยังมีหน้ามายิ้มหน้าบานได้อีก ไร้ความสลดใด ๆ ทั้งสิ้น เธอถอนหายใจก่อนที่จะเลื่อนสายตาไปมองมือเล็กของลูกสาวตัวเองที่ควงแขนเพื่อนผู้ชายคนเมื่อคืนที่เกือบทำให้สามีของเธอนั้นความดันขึ้น
ดีนะที่เธอนั้นไล่ทั้งคนพ่อทั้งคนพี่ของน้ำอิงให้ไปดูความเสียหายที่มีคนร้องเรียนกันมา ไม่อย่างนั้นเห็นลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนจูงผู้ชายลงมาแบบนี้คงได้มีปืนลั่นบ้างล่ะ
“อู้ฮู...ของกินเยอะแยะเลยค่ะ”
“รู้สึกว่าลูกจะสดใสผิดปกตินะ มีอะไรจะพูดหรือจ๊ะ ?”
จีรพรยิ้มพร้อมหรี่ตามองลูกสาวด้วยความรู้ทัน เป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็ก หากมีอะไรที่อยากจะพูดหรืออยากขอโทษก็มักจะร่าเริง สดใส ผิดสังเกตแบบนี้เลย...
“
