“อึก !”
ร่างหนาที่เปลือยเปล่าบนที่นอนซึ่งตัวเองใช้เป็นที่พักพิงเมื่อคืนและทำอะไรสารพัดบนเตียงเดียวกันนี้ พลิกตัวตะแคงข้างแขนยาวก็เลื่อนกวาดไปตามพื้นที่ข้างตัว แล้วก็ต้องขมวดคิ้วก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาเมื่อพบกับความว่างเปล่า
ภายในห้องเงียบเชียบมีแต่เสียงเครื่องปรับอากาศเท่านั้นที่ทำงานพร้อมกับพัดลมที่ช่วยระบายความเย็นให้ทั่วถึง
ใช้มือลูบใบหน้าให้หายง่วงก่อนเสยผมที่ยุ่งเหยิงไปด้านหลังแล้วดันตัวเองขึ้น
“น้ำอิง...”
เขาเอ่ยเรียกคนตัวเล็กที่ควรจะนอนอยู่ข้างกันแต่ก็ไม่รู้ว่าหายไปไหน ขมวดคิ้วท่ามกลางความเงียบที่ผิดปกติ จึงรีบลุกแล้วคว้าผ้าขนหนูที่คาดว่าเจ้าของห้องเอามาไว้ที่ปลายเตียงให้ขึ้นมาพันไว้ลวก ๆ แล้ววิ่งไปรอบห้อง
“อะไรวะ...”
เขาพึมพำกับตัวเองแล้วใจก็ตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อหันไปมองในคอกแมวที่บัดนี้ไม่มีสิ่งที่ควรมีแล้วเช่นกัน
ความรู้สึกแบบนี้...โคตรจะเคว้งเลย
ใจของนธีเสียไปแล้ว ร่างสูง
