“ใช่”
“คือว่าอย่างนี้ค่ะ” สุดท้ายพร้อมรักก็ต้องผุดตัวลุกขึ้นนั่งแล้ววอธิบายให้คนที่ยังคงนอนตะแคงมองมาที่เธอฟังอย่างจริงจัง “คือพร้อมกำลังจะย้ายไปทำงานที่วอร์ดออร์โธชายโรงพยาบาลของหมอค่ะ ตามที่บอกกับหมอดารินทร์เอาไว้เลยค่ะ แหะๆ”
“คิดจะย้ายตั้งแต่เมื่อไร”
“ตั้งแต่ได้เจอหมอค่ะ”
ตอบออกไปก็หน้าร้อนจนต้องรีบหลุบสายตาลงต่ำ มือทั้งสองข้างประสานเข้าหากันแน่นอย่างคนที่ประหม่าจนทำตัวไม่ถูก
“แน่ใจแล้วเหรอ โรงพยาบาลรัฐงานหนักเงินน้อย แบบนั้นคุณโอเคใช่ไหม”
“พร้อมไม่ได้ติดเรื่องนั้นค่ะ พร้อมแค่อยากอยู่ใกล้หมอขึ้นมาอีกนิด แค่นั้นเลยค่ะ”
“งั้นก็โอเค” วินธัยเอ่ยด้วยท่าทางผ่อนคลายแล้วไม่ได้คัดค้านในสิ่งที่พร้อมรักตัดสินใจ “แล้วเรื่องที่คุณบอกว่ากำลังจะเป็นภรรยาของหมออร์โธเร็วๆ นี้ล่ะ”
“แบบว่า...อันนั้นพร้อมแค่พูดประชดหมอดารินทร์เฉยๆ ค่ะ” พร้อมรักยิ้มแหยตอนที่สบกับนัยน์ตาคมเข้มของวินธัย ความลังเลฉายชั
