สามวันผ่านไป
นิคโคลัสแทบจะนั่งไม่ติด นี่ก็สองสามวันแล้วที่เขาให้สตีฟตามหาดาริกาและน้องชายของเขา แต่ก็ไม่พบอะไรเลยสักอย่าง ถ้าไอ้น้องชายของเขามันยอมรับโทรศัพท์สักนิด เขาคงไม่ทำตัวเป็นบ้าเป็นหลังขนาดนี้หรอก เขาไม่น่าปล่อยดาริกาไปเลย ไม่งั้นเขาก็ไม่ต้องมานั่งเครียดแบบนี้ แถมอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า เขาต้องเดินทางกลับอังกฤษเพื่อเซ็นสัญญาการค้าของเขา กว่าจะได้กลับก็คงอีกนาน จะให้ใครไปแทนก็ไม่ได้ จะทิ้งดาริกาให้อยู่กับเคนติโน่ก็ไม่ได้
"โธ่โว้ย! ไปอยู่ไหนกันวะ" นิคโคลัสสถบออกมาเสียงดัง จนอีวานที่อยู่ด้านนอกวิ่งเขามาหา
"เกิดอะไรขึ้นครับนาย" อีวานถามอย่างเป็นห่วงที่เห็นเจ้านายเป็นแบบนี้ เมื่อไหร่สตีฟจะตามเจอเนี่ย ไม่งั้นคงได้รับอารมณ์นายไปอีกนานแน่ๆ
"ออกไป อย่ามายุ่งกับฉัน" นิคโคลัสตวาดลูกน้องเสียงดัง แล้วเดินกลับไปนั่งเก้าอี้ตรงโต๊ะทำงานแล้วหันไปมองวิวด้านนอกในกระจกบานใหญ่อย่างอารมณ์เสีย อีวาน
