เสียงรองเท้าส้นสูงของหนิงหนิงกระทบพื้น คอนกรีตหน้าตึกดัง กึก… กึก…! เร็วและแรงพอจะสะท้อนความร้อนรนในใจของเธอ
ชีวาเดินตามออกมาช้าๆ ใจยังสงสัย แต่สิ่งที่สะดุดคือ… สีหน้าของหนิงหนิง ซีดเผือด… ตาแดง… เหมือนคนเพิ่งร้องไห้ หรือกำลังอยู่ท่ามกลางเรื่องร้ายแรง
พวกเธอหยุดกันหน้าประตูโรงเรียน ลมเย็นๆ พัด แต่ความเครียดกลับหนาแน่น จนหายใจทั้งสองคนติดขัด
หนิงหนิงหันกลับมา เสียงเธอสั่นน้อยๆ แต่แฝงความรีบเร่ง
“ชีวา… ฉันมีเรื่องสำคัญมากต้องบอกเธอ ตอนนี้… ครอบครัวฉันกำลังหนี”
ชีวาขมวดคิ้วทันที
“หนี? หมายความว่าไงคะ?”
หนิงหนิงสูดหายใจลึก มือสั่น… น้ำเสียงเร่งเร้า
“สมาคมกำลังจะจับคุณพ่อฉันกับพี่ปราการ เขาถูกใส่ร้าย… ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก และฉัน… ฉันไม่มีเวลาอธิบาย”
ชีวายังนิ่ง แต่สายตาเริ่มระแวง หนิงหนิงกัดริมฝีปาก ก่อนพูดประโยคที่เธอถูกสั่งมา เป็นประโยคที่อาจทำลายทุกอย่าง
“…ชีวา เธอต้องรู้ความ
