สายตาเขาเย็น…แต่ลึก… แตะลงบนเธอแบบที่ทำให้ใจสั่นจนแทบวางแก้วไม่ถูก
“ฉันไม่ได้คิด... อะไรแล้ว!”
ชีวารีบโวยกลับพร้อมทำหน้าเหวอๆ
“อืม…ก็ไม่ได้ถามหรอก”
ควินตอบเสียงเรียบ แต่ปลายปากกระตุกนิดๆ แบบที่ยิ่งทำให้เธอหงุดหงิด
เขาเดินผ่านเธอไปนั่งโซฟาตัวตรงข้าม ก่อนจะเอนหลังพิงอย่างสบายราวกับเจ้าบ้าน ซึ่งก็นั่นแหละ…เขาเป็นจริงๆ
ชีวาได้แต่จ้องเขาด้วยสายตาดื้อๆ จนคิ้วเรียวของเขากระตุกขึ้นเล็กน้อย
“อะไร? เขาถามสั้นๆ
“คุณ! เมื่อคืนคุณ… คุณพูดเหมือนฉันเป็นฝ่ายเริ่มก่อน ฉันจำไม่ได้แต่รู้สึกตอนนี้เหมือน ร่างกายแปลกไป” เธอเสียงเบาแต่ชัดเจน
ควินไม่ตอบในทันที เขาช้อนตามองเธอ สายตาคมปราบคนได้ทั้งห้องอย่างที่เคยเป็น แต่วันนี้มีบางอย่างต่างออกไป…มันนิ่งเกินไป… ดูเหมือนเขาพยายามควบคุมตัวเองมากกว่าปกติ
“จำไม่ได้ก็ไม่ต้องจำ”
เขาวางแขนพาดพนักโซฟา
“เพราะฉันจำแทนได้ตั้งแต่ต้นจนจบ”
ชีวาแทบสำลักกาแฟ...
"แค
