หนี้ชีวิตที่ฉันไม่เคยก่อ
1069 คำ
ลูกกอล์ฟสีขาวกลิ้งลงหลุม อย่างแม่นยำ ก่อนที่เสียงฝีเท้าของชายหนุ่มจะหยุดลงตรงขอบกรีน
ควินยืนท้าวไม้กอล์ฟ มุมปากยกขึ้นนิดหนึ่งเมื่อพูดกับตัวเองเบาๆ
“ฉันกำลังทำตามคำสัญญา... คำหมั้นที่เคยให้ไว้กับใครบางคน”
สายตาคมของเขาเลื่อนไปยังโลโก้ “Parnchiwa Club” ที่สะท้อนแสงอยู่ไกลๆ ป้ายชื่อที่ปลิวไหวตามแรงลม ทำให้หัวใจเขาเหมือนถูกกระตุกเบาๆ
“เพราะฉะนั้น... คนที่มีบุญคุณกับฉันมากที่สุด ไม่ใช่พ่อ...”
เขาหยุดหายใจครู่หนึ่งก่อนเอ่ยช้าๆ
“...แต่คือคุณอาศักดา”
ควินสูดลมหายใจลึก เสียงคลื่นลมบนเนินเขาเหมือนกลืนความคิดของเขาไปพร้อมกัน
“สิ่งไหนที่เขารัก ฉันจะปกป้องมันไว้ให้ถึงที่สุดเหมือนสนามกอล์ฟแห่งนี้”
ภาพความทรงจำในวันนั้นค่อยๆ เลือนหายไปพร้อมแสงสุดท้ายของเย็นวันนั้น เหลือไว้เพียง ความตั้งใจ... และความเงียบที่เจ็บลึกในใจของชายคนหนึ่ง
ตัดสู่ปัจจุบัน...เช้าวันถัดมา
“เสี่ยครับ! เสี่ย...!”
เสียงเรียกพร้อมฝีเท้าเร่งรีบ ดังขึ้นจากทางเดิน ก่อนที่ลูกน้องคนสนิทจะเปิดประตูเข้ามาอย่างลนลาน
ในห้องรับแขก ที่ยังอบอวลไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์เมื่อคืน ควิน นอนเอนตัวอยู่บนโซฟาหนังตัวเดิม แสงแดดยามเช้า สาดลอดผ่านผ้าม่านมากระทบใบหน้าคม เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนลืมตาช้าๆ เสียงแหบต่ำเอ่ยออกมา ทั้งยังไม่ลุกขึ้นจากท่านั่งพิง
“มีอะไร...อารุม?
อารุมก้มคำนับก่อนเอ่ยเสียงชัด
“เสี่ยครับ คุณชีวา เธอหนีออกจากเซฟเฮาส์ไปแล้วครับ!”
เสียงนั้นทำให้ควินนิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนที่เขาจะถอนหายใจแรง พาดแขนกับพนักโซฟาแล้วโน้มตัวมาข้างหน้า
“หนี?”
มุมปากกระตุกยิ้มเย็น
“เธอกล้าดีนี่...”
อารุมรีบรายงานต่อ
“คนเฝ้ายามบอกว่าเธอแอบออกไปตอนราวตีห้า"
ควินยืดตัวขึ้นเต็มความสูง เดินไปหยุดตรงหน้าต่าง ดวงตาคมกร้าว จับจ้องไปนอกกระจกอย่างครุ่นคิด ก่อนเอ่ยเบาๆ
“พวกนายประมาทกับเธอไปแล้ว”
เขายกมือขึ้นลูบท้ายทอยช้าๆ แล้วหันกลับมามองลูกน้อง
“นายให้คนไปเช็กกล้องของถนนใหญ่ทุกจุด ทางเหนือกับตะวันตก ถ้าเจอรถคันนั้น จับตัวเธอกลับมาให้ได้ก่อนค่ำ”
“ครับเสี่ย!”
ควินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก เสียงปลายสายดังขึ้นไม่นานก่อนอีกฝ่ายจะรับ
“ธีระนายอยู่ไหน?
เขาถามเสียงเรียบ
“ผมอยู่ใกล้ทางออกฝั่งเหนือครับเสี่ย”
ควินเอ่ยเสียงแหบต่ำ
“ถ้าเห็นผู้หญิงคนนั้น…อย่าให้หนีไปได้อีก... เข้าใจไหม”
“ครับเสี่ย”
เขากดตัดสาย แล้วหันไปมองอารุมอีกครั้ง
“เตรียมรถไว้ ฉันจะไปเอง”
อารุมพยักหน้ารับก่อนวิ่งออกไปจากห้อง ทิ้งให้ควินยืนนิ่งอยู่กลางห้องรับแขก ที่ยังมีกลิ่นเหล้าค้างจากเมื่อคืน เขาก้มลงมองแก้วคริสตัลที่ยังมีเศษน้ำแข็งละลายอยู่ครึ่งแก้ว ดวงตาเย็นชานิ่งสนิท
“หนีไปได้ก็หนีไปเถอะชีวา…”
เขาพึมพำเบาๆ ก่อนจะยกยิ้มบาง
“แต่ถ้าเจอกันอีกครั้ง…ฉันไม่ออมมือแล้ว”
ตัดมาที่บ้านของ “วิทยา” ในซอยมังกร
เวลาเช้าตรู่เสียงเหล็กเสียดกันดัง
แกร๊ก! เมื่อประตูหน้าบ้านถูกเปิดออกอย่างช้าๆ หญิงสาวร่างบางก้าวเข้ามาพร้อมกระเป๋าผ้าใบเล็กในมือ เธอใช้กุญแจของตัวเองไขประตูบ้านอย่างคุ้นเคย บ้านหลังที่เธอเติบโตมา และเป็นที่พึ่งสุดท้ายในยามจนตรอก
แต่ค่ำคืนที่ผ่านมา ไม่มีใครเปิดประตูให้เธอเลย
ชีวาเงยหน้ามองรอบบ้านที่เงียบงัน ความเย็นจากพื้นกระเบื้องซึมขึ้นมาจนถึงปลายเท้า เธอสูดลมหายใจลึก พยายามกลืนก้อนสะอื้นลงคอ ก่อนเดินเข้าไปยังห้องรับแขกอย่างเงียบงัน
บรรยากาศในบ้านเงียบ แต่เสียงถกเถียงจากหน้าบ้านกลับดังขึ้นชัด
“ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหม ยาหยี! ว่าอย่าเอาอมยิ้มมาเป็นตัวประกัน! ลูกเรายังเล็กอยู่!”
เสียงเข้มของวิทยาดังลอดออกมา ก่อนตามด้วยเสียงผู้หญิงที่แหลม และเต็มไปด้วยความหงุดหงิด
“แล้วทำไม! ฉันต้องแคร์ด้วยล่ะคะ นั้นมันลูกของคุณกับเมียเก่าไม่ใช่ลูกของฉัน"
ชีวาชะงักอยู่ตรงหน้าประตูห้องรับแขก ดวงตาเธอวาวขึ้นเล็กน้อย ความขมขื่นแล่นเข้ามาในอก เธอสูดหายใจลึก ก่อนจะเดินเข้าไปวางกระเป๋าไว้ข้างโซฟา แล้วทิ้งตัวลงนั่ง
เสื้อเชิ้ตสีขาวหลวมโคร่ง กับกางเกงขาสั้นผู้ชายที่เธอสวม ดูขัดกับภาพหญิงสาวเรียบร้อยโดยสิ้นเชิง
เธอเอนหลังพิงพนัก มือข้างหนึ่งยกขึ้นลูบผมตัวเองอย่างลวกๆ ท่าทีไม่แยแสต่อเสียงถกเถียงที่ใกล้เข้ามาทุกที
เสียงไขกุญแจประตูหน้าดังขึ้น แกร๊ก! ตามด้วยเสียงประตูเปิดแรงจนแทบกระแทกผนัง
วิทยา กับยาหยี พี่สะใภ้ของเธอ ก้าวเข้ามาพร้อมกัน ใบหน้าทั้งคู่ยังเต็มไปด้วยแรงอารมณ์
แต่พอเห็นร่างของชีวาที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา ทั้งสองก็ชะงัก ก่อนที่ยาหยีจะเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อนด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง
“นั่งตัวดีอยู่ตรงนี้เองเหรอ! กลับมาได้ยังไงยะ!?”
ชีวาหันหน้ามาช้าๆ แววตาเรียบเย็นจนคนมองรู้สึกหนาว “ก็แค่ใช้กุญแจของตัวเอง…กลับเข้าบ้านที่เคยอยู่” เธอพูดเสียงเรียบ
พี่ชายเธอขมวดคิ้วทันที “ชีวา เธอหนีมาทำไม! แล้วไปทำเรื่องบ้าอะไรไว้ ถึงต้องมาหลบที่นี่”
ชีวาไม่ได้ตอบในทันที เพียงยกมุมปากขึ้นนิดๆ ก่อนจะเอ่ยเบาๆ “ก็แค่หนีคนที่อยากให้ฉัน ‘หายไปจากโลกนี้’ เท่านั้นเอง”
ชีวาขำในลำคอ “พวกพี่กล้าดียังไง ขายฉันให้กับเฮียอ้วน!”
วิทยาเอ่ยเสียงเข้ม ชี้หน้าน้องสาว
“แกควรทดแทนบุญคุณพวกฉันนะ ที่เป็นคนเลี้ยงดูแกมา! ตอนนี้เฮียอ้วนต้องการตัวแก ขึ้นเตียงแค่ครั้งเดียว เขาจะยกหนี้ให้ทั้งหมด แกต้องทำ!”
ชีวาดวงตาแข็งกร้าว “ไม่! ใครสร้างหนี้ คนนั้นก็ไปจ่ายเอง!”
- ผู้เขียน
