โต๊ะมุมด้านซ้าย...
ผู้ชายในชุดนายตำรวจยศร้อยโทกำลังนั่งอยู่
ไหล่กว้าง หลังตรง กระบอกปืนข้างเอวดูเด่นสะดุดตา เขากำลังละมือจากถ้วยกาแฟ
ผู้หมวดปราการ...
ชีวาเธอเดินผ่านเขาช้าๆ เธอตั้งใจทำเป็นไม่เห็นเขา ถึงหัวใจเต้นแรงแบบบังคับไม่ได้ แต่หน้าตาต้องนิ่งให้ได้มากที่สุด
ทว่า…ยังไม่ทันพ้นโต๊ะ...
เสียงทุ้ม อบอุ่น และหนักแน่นจนเธอต้องสะดุงก็ดังขึ้น
“ชีวาครับ!
น้ำเสียงเขา… เต็มไปด้วยความประหลาดใจ และดีใจที่ไม่คิดว่าจะได้เจอ
ชีวาใจหายวาบ แต่ยังต้องเล่นบทให้เนียน เธอหันกลับมาตามเสียงเรียกช้าๆ แล้วแกล้งทำหน้าตกใจแบบพอดี
“อ้าว… คุณปราการ มาทานข้าวเหรอคะ?”
รอยยิ้มบางๆ ของเขาปรากฏทันที แบบคนที่เห็นใครบางคนแล้วโลกทั้งใบสว่างขึ้น
“ครับ”
เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ท่าทางสุภาพ อ่อนโยน
แต่แววตาที่มองเธอ… มีบางอย่างที่ทำให้ชีวาใจสั่น
เธอเดินถอยกลับ ยกมือจับปอยผมทัดหูเบาๆ อย่างสุภาพก่อนเดินเข้าไปยืนตร
