คุณย่าพาชีวาเดินขึ้นบันไดไม้ไปยังชั้นสองอย่างช้าๆ
จนมาหยุดที่ห้องนอน ห้องเดียวกับที่ชีวาเคยใช้ร่วมกับควิน
ประตูถูกเปิดออก กลิ่นอ่อนๆ ของสบู่และน้ำหอมของเขายังหลงเหลืออยู่ในอากาศ ทำให้หัวใจของเธอบีบรัดจนแทบหายใจไม่ออก
คุณย่าชำเลืองมองหลานสะใภ้ ก่อนยื่นมือมาแตะศีรษะเธอเบาๆ สัมผัสนั้นอ่อนโยนจนชีวาเผลอหลับตา
“พักผ่อนก่อนนะลูก…”
เสียงคุณย่าสั่นนิดๆ เหมือนรู้ว่าชีวาแหลกสลายแค่ไหน
“พรุ่งนี้ย่าจะทำของอร่อยๆ ให้กิน ตอนนี้ได้ทานอะไรมาหรือยัง?”
ชีวาฝืนยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นบางจนแทบมองไม่เห็น
เธอส่ายหน้าเล็กน้อย น้ำเสียงสั่นจนเกือบหลุดร้อง
“…ไม่เป็นไรค่ะคุณย่า ชีวา… ไม่หิวค่ะ”
คุณย่ามองหน้าเธออยู่นาน เหมือนจะถามอะไรอีกแต่ก็เปลี่ยนใจ ท่านเพียงลูบผมเธออีกครั้งอย่างปลอบโยน
ก่อนเดินออกจากห้องไป เงียบๆ
ประตูปิดลงทันที เหมือนปิดประตูความอบอุ่นไว้ด้านหลัง เหลือเพียงชีวาที่ทรุดนั่งลงบนริมเตียง
หัวใจ
