“งั้นทานอาหารเสร็จแล้ว…เรากลับเลยนะคะ หนิงหนิงอยากให้ปราการพาไปซื้อกระเป๋าใบใหม่ด้วย~”
มือเธอขยับกอดแขนเขาแน่นขึ้นอีกนิด เหมือนย้ำว่าเขาคือของเธอ และเธอไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาแตะต้องหรือเข้าใกล้
ชีวาเห็นภาพนั้นเธอยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ในใจเธอเอ่ยเบาๆ 'ใครเขาจะสนใจผู้ชายของเธอกัน' ลมหายใจของเธอสะดุดนิดเดียว แต่เธอรวบทุกอารมณ์ให้กลับมาเป็นใบหน้าเรียบสนิททันที
เธอรีบลุกขึ้น
เสียงนุ่มชัดเจน แต่แฝงความเยือกเย็นแบบผู้หญิงที่รู้เกม
“งั้นฉันกลับก่อนนะคะ ผู้หมวดมีเพื่อนทานข้าวแล้ว”
เธอพูดเหมือนจะเฉย แต่แววตา…ตัดบทอย่างเด็ดขาด
ปราการที่ยังมองเธออยู่รีบกล่าว
“ชีวา”
แต่หนิงหนิงขัดขึ้นนุ่มๆ
“เชิญค่ะ”
ปราการหันไปหาเธอเร็วเกินปกติ เหมือนกำลังจะพูดอะไรบางอย่างเพื่อแก้สถานการณ์ แต่หนิงหนิงชิงพูดก่อน น้ำเสียงหวานเจือเหน็บชีวาเบาๆ
“ดีจังนะคะ… ที่วันนี้คุณชีวาว่างพอจะมานั่งกินข้าวกับปราการได้”
เธอยกยิ
