สามเดือนต่อมา
“ยังไม่นอนเหรอลูก”
ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มประจักรจึงเอ่ยถามขึ้นมาด้วยความสงสัยเมื่อเห็นลูกสาวนั่งอยู่ที่ห้องโถ่งของบ้าน
“ยังค่ะ” หญิงสาวตอบพร้อมรอยยิ้ม
“ทำอะไรอยู่เหรอ” ผู้เป็นพ่อยังคงถามต่อ
“มีนกำลังดูอยู่ค่ะว่าเตรียมของครบหรือเปล่า” อมีนาตอบผู้เป็นพ่อเพราะพรุ่งนี้เธอมีนัดที่โรงพยาบาล
“ถ้าขาดเหลืออะไรก็โทรมาบอกพ่อได้นะ” ประจักรตั้งใจที่จะไปส่งและกลับมารออยู่ที่บ้านถึงแม้ในใจจะตื่นเต้นแค่ไหนก็ตาม
“ค่ะ”
“ถ้าเสร็จแล้วก็รีบไปนอนนะ พรุ่งนี้จะได้ไปแต่เช้า” คุณพ่อพูดย้ำกับลูกสาวอีกครั้ง
“ค่ะพ่อ”
อมีนาตรวจเช็คของภายในกระเป๋าซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อความมั่นใจว่าเธอเตรียมทุกอย่างครบแล้วจริงๆ แต่ความตื่นเต้นก็ทำให้เธอต้องเช็คแล้วเช็คอีกเพราะกลัวว่าจะลืมอะไร
สายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความดีใจและตื่นเต้น พรุ่งนี้แล้วสินะที่เธอจะได้เห็นหน้าลูกหลังจากที่เฝ้ารอมาตลอดทั้งเก้าเดือน
เช
