หลังจากที่เดินออกมาเป็นเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงแต่กลับไม่พบผู้คนหรือบ้านพักสักหลัง ทำเอาสองพ่อลูกแทบถอดใจเพราะทั้งเหนื่อยทั้งแดดทั้งหิวน้ำ
“ไหวไหมลูก” ประจักรหันไปถามอมีนาด้วยความเป็นห่วงอยู่เสมอและเขาก็คิดมาตลอดทางว่าจะช่วยลูกสาวยังไง ไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็มีแต่ต้นไม้
“มีน… ไม่ไหวแล้วค่ะ” หญิงสาวตอบเสียงสั่นด้วยความเหนื่อยล้า เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นตามกรอบหน้าและร่างกาย
“งั้นมีนนั่งรอพ่อตรงนี้ก่อนนะ” เมื่อไม่มีทางเลือกประจักรจึงบอกให้ลูกสาวนั่งรอ เพราะไม่อยากจะเห็นอมีนาเหนื่อยไปมากกว่านี้
“พ่อจะไปไหนคะ” หญิงสาวถามด้วยความสงสัย
“พ่อจะลองเดินไปอีกสักหน่อย เผื่อมีคนพ่อจะได้รีบพามาช่วยมีน” ประจักรพูดไปตามที่คิดและคิดว่าเป็นทางออกที่ดีที่สุดในตอนนี้
“จะดีเหรอคะ” อมีนาถามย้ำถึงจะรู้สึกเหนื่อยแต่เธอก็ไม่อยากจะนั่งรออยู่กลางป่าคนเดียวแบบนี้
“ลูกได้ยินเสียงอะไรไหม?” ผู้เป็นพ่อไม่ได้ตอบคำถามลูกสาว
