เมียนอกสายตาของหมอเธียร

ตอนที่ 14 ร่วมเตียง

เธียรทรรศน์เดินเข้ามาในชุดเชิ้ตแขนยาว รีดเรียบไร้รอยยับด้วยฝีมือสาวใช้ กลิ่นน้ำหอมจางๆ แบบเดียวกับเมื่อคืนแผ่เข้ามาทันทีที่เขาเข้าใกล้ เขาไม่มองสบตาเธอ แต่สายตาคมกริบกลับเหลือบมองทุกการเคลื่อนไหวของเธอราวกับกำลังจับผิด

“ตื่นเช้าดีนี่” เสียงเขาเรียบ

“หวังว่าที่ทำอยู่นี่ ไม่ใช่แค่อยากแสดงละครให้ฉันดูหรอกนะ”

เธอหยุดมือชั่วครู่ สูดลมหายใจแล้วตอบโดยไม่หันไปมอง

“ฉันทำให้ลูกกิน ไม่ได้ทำให้คุณดู ถ้าคุณไม่อยากกินอาหารที่ฉันทำ ฉันจะให้คนอื่นทำแทน”

รอยยิ้มบางปรากฏบนมุมปากเขา แต่เป็นรอยยิ้มที่อ่านยากว่าหมายถึงเยาะเย้ยหรือพอใจ

“ฉันจะกินแบบเดียวกับลูก อย่างน้อยอาหารของลูกคงไม่มียาพิษ” บอกแล้วก็เดินนำเธอออกไป ปล่อยให้ภีมพิมลได้แต่ถอนหายใจอย่างอึดอัด

ที่โต๊ะอาหาร น้องธรณ์เงยหน้ามองพ่อกับแม่ของเขาสลับกันอย่างงงๆ เพราะคนเป็นพ่อหน้าบึ้ง ส่วนคนเป็นแม่ก็ไม่ยิ้มเลยสักนิดแต่เมื่อแม่เอาจานข้าวผัดมาวางตรงหน้า เขาก็ยิ้มกว้างขึ้นมาทันที

“น่ากินจังครับ”

เธียรทรรศน์นั่งลงฝั่งตรงข้ามลูกตนเอง สายตายังไม่ละจากเธอแม้แต่วินาทีเดียว ภีมพิมลพยายามไม่สบตาเขาแต่ก็เลื่อนจานข้าวผัดอีกจานไปให้พ่อของลูก แล้วเธอก็นั่งลงข้างลูกชายเพื่อคอยแล้วส่งยิ้มอย่างอ่อนโยนเมื่อเห็นเขากินอย่างเอร็ดอร่อย

บรรยากาศในห้องกินข้าวอบอุ่นเพราะเสียงหัวเราะของเด็กน้อย แต่แฝงความกดดันบางอย่างที่เหมือนเส้นด้ายบางๆ ที่ถูกขึงจนตึงระหว่างผู้ใหญ่สองคน ...เส้นด้ายที่พร้อมจะขาดได้ทุกเมื่อ...

ห้าวันแล้วที่ภีมพิมลเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้...

ในฐานะแม่ของลูก

ห้าวันที่เธอใช้เวลาแทบทั้งหมดอยู่กับน้องธรณ์ ไม่ว่าจะแต่งตัวให้ลูกชายตอนเช้า ป้อนอาหารกลางวัน หรือกล่อมหลับตอนบ่าย เธอพยายามทำทุกอย่างให้เต็มที่ ราวกับจะชดเชยเวลาที่หายไปเกือบสี่ปี

แต่ช่วงกลางคืน…เธอก็ยังต้องนอนในห้องรับแขกชั้นล่างทุกครั้ง หลังลูกหลับเธียรทรรศน์มักจะเป็นคนอุ้มลูกขึ้นไปนอนข้างบนเอง ราวกับไม่อยากให้เธอมีสิทธิ์อยู่ในพื้นที่ของเขามากเกินไป

ทว่าคืนนี้ต่างออกไป เพราะหลังมื้อเย็นเขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบง่ายเหมือนบอกเรื่องปกติ

“คืนนี้...ขึ้นไปนอนข้างบนกับลูก”

คำพูดสั้นๆ นั้นทำให้หัวใจเธอเต้นแรงโดยไม่รู้ตัว ไม่ใช่เพราะดีใจที่จะได้อยู่ห้องเดียวกับเขา แต่เพราะเธอจะได้กอดลูกจนหลับไปพร้อมกัน ไม่ต้องแยกชั้นเหมือนทุกคืนที่ผ่านมา ความรู้สึกอบอุ่นปนตื้นตันค่อยๆ แผ่ซ่านในอก เธอพยายามเก็บอาการให้เป็นปกติ แต่รอยยิ้มเล็กๆ ก็เล็ดลอดออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

เมื่อเธอพาลูกชายขึ้นบันได มือเล็กๆ ของลูกชายก็กุมมือเธอแน่น

“คุณแม่…วันนี้คุณแม่มานอนกับผมจริงๆ เหรอครับ”

“จริงสิครับ” เธอลูบหัวลูกอย่างอ่อนโยน

“คืนนี้เราได้นอนด้วยกันทั้งคืนเลยนะคะ”

พอประตูห้องนอนของเขาเปิดออก กลิ่นสบู่สะอาดและกลิ่นอ่อนๆ ของน้ำหอมผู้ชายก็ลอยมาแตะจมูก เธอไม่เคยขึ้นมาในห้องเขามาก่อนเพราะหน้าที่ทำความสะอาดเป็นของสาวใช้ ห้องของเขากว้างกว่าที่เธอคิด เตียงคิงไซซ์ปูผ้าสีขาวสะอาดเรียบตึง เฟอร์นิเจอร์เรียงอย่างเป็นระเบียบสมกับเจ้าของที่ดูเจ้าระเบียบ

และเมื่อเข้ามาถึงในห้อง ลูกชายจอมซนก็ตรงไปกระโดดขึ้นเตียงทันที

“เตียงคุณพ่อนุ่มมากเลย คุณแม่รีบมานอนด้วยกันสิครับ”

เด็กชายบอกพร้อมกับหัวเราะเสียงใส

เธียรทรรศน์ที่เพิ่งปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดบนเหลือบตามองลูกชาย แล้วก็หันมามองเธอ

“อย่าให้ลูกกระโดดมาก เดี๋ยวตกเตียงพอดี”

น้ำเสียงนั้นฟังดูเรียบและห่างเหิน แต่สายตาคมกริบกลับจับจ้องเธอราวกับจะอ่านทุกความคิดที่ซ่อนอยู่ เธอพยักหน้าแล้วเอ่ยรับคำสั้นๆ ก่อนจะดึงลูกให้นั่งลงแทน แล้วเอาผ้าห่มคลุมคนตัวเล็กให้เรียบร้อย

หญิงสาวกำลังจะหยิบหนังสือนิทานที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงขึ้นมา เสียงฝีเท้าหนักของเขาก็ดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ร่างสูงเดินอ้อมมาด้านหลังเธออย่างเงียบๆ มือใหญ่เอื้อมมาดึงหมอนให้ตรงขึ้น

“อย่านั่งหลังงอแบบนั้น เดี๋ยวปวดหลัง”

น้ำเสียงเหมือนตำหนิ แต่สัมผัสอุ่นที่แตะหลังเธอกลับทำให้หัวใจเธอกระตุกวูบ เธอเผลอก้มหน้าหลบ แต่ก็รู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นที่อยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม ไม่นานเขาก็เข้าไปในอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า

หลังจากนิทานเล่มเล็กถูกอ่านจบ น้องธรณ์ก็ค่อยๆ หลับตาลง เสียงหายใจสม่ำเสมอผสานเสียงกรนเบาๆ ของลูกทำให้ภีมพิมลยิ้มอย่างอ่อนโยน เธอค่อยๆ วางหนังสือลงแล้วโน้มตัวหอมแก้มลูกหนึ่งทีแต่ยังไม่ทันจะขยับลงจากเตียง เสียงทุ้มต่ำก็ดังขึ้น

“จะไปไหน”

เธอหันไปมอง เห็นเขายืนพิงหัวเตียง มือกอดอก ดวงตาคมคู่นั้นจ้องเธออย่างไม่กะพริบ

“ฉันคิดว่าฉันควรลงไป…” เธอเอ่ยเบาๆ

“ไม่ต้อง” เขาตัดบททันที

“คืนนี้เธอนอนนี่ ฉันพูดชัดเจนแล้วไม่ใช่หรือไง นอนซะ”

ประโยคที่พูดเหมือนคำสั่งมากกว่าจะขอร้อง เธอชะงักไปครู่หนึ่ง หัวใจเต้นแรงขึ้นโดยไม่เข้าใจสาเหตุ ความรู้สึกประหลาดผสมกันระหว่างความดีใจที่จะได้อยู่ใกล้ลูก กับความระแวงว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อต้องอยู่ในห้องเดียวกับเขา

เขาเดินอ้อมมานั่งอีกฝั่งของเตียง ร่างสูงเอนหลังพิงหัวเตียงในท่วงท่าสบายๆ แต่แฝงด้วยความเคร่งครัดในท่าทาง เขามองเธอนิ่งเหมือนกำลังสังเกตทุกอากัปกิริยา

แม้เขาจะทำท่าไม่สนใจ แต่ทุกครั้งที่เธอขยับตัว เขาก็มักหาเหตุเอื้อมมือมาสัมผัสเล็กๆ น้อยๆ